Από Αργύρης Σιμώνης
Συνεχίζουμε τη σειρά "Νους Χριστού". Στο προηγούμενο μήνυμα το οποίο συνιστώ να δείτε, έκανα μια εισαγωγή στην διακονία της απελευθέρωσης. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα, εξήγησα τον χαρακτήρα της και πώς λειτουργεί.
Σήμερα θα εμβαθύνω περισσότερο και θα εξηγήσω πώς ο διάβολος και τα δαιμόνια δένουν και βασανίζουν τους ανθρώπους. Τι πρέπει να γνωρίζουμε σαν χριστιανοί και πώς να αντισταθούμε;
---------------------------------
- 1. Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα την προέλευση των δαιμονίων.
Ξέρουμε όμως με βεβαιότητα που πηγαίνουν. Όσον αφορά την προέλευσή τους, υπάρχουν 4 δημοφιλείς θεωρίες.
- Μια παγανιστική θεωρία υποστηρίζει ότι τα δαιμόνια είναι πνεύματα πονηρών ανθρώπων που τριγυρίζουν στη γη (γνωστές οι ιστορίες φαντασμάτων). Αυτό δεν έχει Βιβλική στήριξη επειδή στην προς Εβραίους διαβάζουμε:
"Και καθώς είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση·" Εβρ. 9:27
Επομένως το πνεύμα ενός νεκρού δεν περιφέρεται στη γη και αν ποτέ είχες κάποια συνομιλία με τον νεκρό παππού σου ή είδες τη νεκρή θεία σου στο όνειρό σου, να είσαι σίγουρος ότι δεν ήταν αυτοί. Ήταν ένα πνεύμα. Ο παππούς σου και η θεία σου έχουν φύγει και δεν μπορούν ούτε να σε επισκεφτούν, ούτε να σου μιλήσουν στον ύπνο σου. Αυτός που σε επισκέφτηκε ήταν κάποιος άλλος, με τον οποίον δεν θα έπρεπε να μιλάς.
- Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι τα δαιμόνια είναι ασώματα όντα (πνεύματα) από μια προ-Αδαμιαία φυλή. Βασίζεται στην θεωρία του χάσματος μεταξύ της Γέν. 1:1 και Γέν. 1:2, δηλαδή υπήρχε ένα μεγάλο κενό από τη στιγμή που ο Θεός δημιούργησε τη γη τέλεια και μετά ο διάβολος ήρθε και τα χάλασε όλα. O Θεός καταστρέφει τη γη, και στη συνέχεια από το βιβλίο της Γένεσις 1:3-2:3, ο Θεός δεν δημιουργεί πλέον τη γη, αλλά την αναμορφώνει.
Παρ' όλο που σε κάποιους κύκλους αυτή είναι μια αρκετά δημοφιλής θεωρία, δεν υπάρχει πραγματικά Βιβλική στήριξη για κάτι τέτοιο.
- Η τρίτη θεωρία, υποστηρίζει ότι τα δαιμόνια είναι έκπτωτοι άγγελοι που μαζί με τον διάβολο εκδιώχθηκαν από τον ουρανό, πριν τον πειρασμό του Αδάμ και της Εύας. Η θεωρία αυτή βασίζεται στο 12ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής από το βιβλίο "Χαμένος Παράδεισος" του Άγγλου ποιητή John Milton, που δημοσιεύτηκε το 1667.
Σαν θέμα του έχει την απώλεια του Παραδείσου, τόσο από το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα, όσο και από τους επαναστάτες αγγέλους με αρχηγό τους τον σατανά.
και
- Τέλος, η θεωρία που αρχίζει να κερδίζει έδαφος τελευταία είναι ότι τα δαιμόνια είναι τα ασώματα πνεύματα των Νεφελίμ, γιγάντων που χάθηκαν στον κατακλυσμό του Νώε. (Γέν. κεφ. 6)
Αναρωτιέστε τι πιστεύω;
- Δεν ξέρω, και ούτε πιστεύω ότι θα είχε σημασία να ξέρω. -
Ο Ιησούς ποτέ δεν το ανέφερε, ούτε δίδαξε επάνω σε αυτό το θέμα.
Υπάρχουν κάποια συγγράμματα, τα λεγόμενα "αποκαλυπτικά", που υποτίθεται ότι αποκαλύπτουν στους αναγνώστες δήθεν μυστήρια που τους αφορούν ως λαό του Θεού και πρόκειται να συμβούν στους έσχατους χρόνους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Βιβλίο του Ενώχ και το Βιβλίο των Γιγάντων, που όμως έμειναν (και προσωπικά πιστεύω καλά έκαναν) εκτός του Κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης.
Ειλικρινά, ό,τι και να έχει συμβεί, όποια και αν είναι η προέλευση των δαιμόνων, δεν παίζει κανένα ρόλο στη διακονία της απελευθέρωσης. Ο Ιησούς ποτέ δεν θεώρησε απαραίτητο να κάνει κάποια διδασκαλία στους μαθητές Του επάνω σε αυτό. Αυτό που έχει σημασία είναι να γνωρίζεις ότι οι δαίμονες είναι κακοί και ότι πρέπει να εκβάλλονται από τους ανθρώπους. Ο Κύριος είναι ξεκάθαρος ότι ο τόπος που θα καταλήξουν είναι η λίμνη της φωτιάς:
"Και ο διάβολος, που τους πλανούσε, ρίχτηκε στη λίμνη με τη φωτιά και το θειάφι, όπου είναι το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης· και θα βασανίζονται ημέρα και νύχτα, στους αιώνες των αιώνων." Αποκ. 20:10
Αυτό που μας αρκεί λοιπόν να γνωρίζουμε είναι ότι ανήκουμε στην καλή ομάδα που στο τέλος της ιστορίας νικάει.
----------------------------------
- 2. Τα δαιμόνια δεν μπορούν να έχουν στην ιδιοκτησία τους έναν άνθρωπο, αλλά κάποιος μπορεί να είναι δαιμονισμένος, και θα το εξηγήσω.
Η λέξη -κατάληψη- από δαιμόνιο δεν υπάρχει πουθενά στην Καινή Διαθήκη. Η δαιμονική κατάληψη σαν όρος προκαλεί σύγχυση, και όταν ο κόσμος ακούει ότι κάποιος είναι δαιμονισμένος, αμέσως το μυαλό του πάει στην ταινία "Εξορκιστής".
Δεν υπάρχει ούτε ένα εδάφιο σε ολόκληρη την Αγία Γραφή που να μας λέει ότι ο διάβολος έχει στην κατοχή του ο,τιδήποτε. Ακόμα και τα δαιμόνια που είναι μαζί του δεν είναι δική του ιδιοκτησία. Ο Θεός τα δημιούργησε, όπως και τον Εωσφόρο, αλλά επαναστάτησαν εναντίον Του. Στον Θεό όμως ανήκουν όλα και ΑΥΤΟΣ έχει τον τελευταίο λόγο. Ο διάβολος μπορεί να είναι ο κυρίαρχος αυτού του κόσμου, αλλά ο λόγος του Θεού μας λέει ότι:
"... ο άρχοντας τούτου τού κόσμου έχει ήδη κριθεί." Ιωάν. 16:11
Προσέξτε, εδώ λέει ότι ο διάβολος είναι ο άρχοντας αυτού του κόσμου, αλλά πουθενά δε λέει ότι του ανήκει αυτός ο κόσμος. Δεν του ανήκει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ!:
"Του Κυρίου είναι η γη, και το πλήρωμά της· η οικουμένη, και όσοι κατοικούν σ' αυτή.
Επειδή, Αυτός τη θεμελίωσε επάνω στις θάλασσες, και τη στερέωσε επάνω στα ποτάμια." Ψαλ. 24:1-2
Μπορεί όμως ο διάβολος να εισέλθει και να κατοικήσει κάπου; Και βέβαια. Θα το εξηγήσω με ένα παράδειγμα:
Όταν ένα ποντίκι μπει στο σπίτι σου, δε σημαίνει ότι γίνεται και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού σου, όπως και με κάθε παράσιτο που μπαίνει. Μπορεί να κατοικεί μέσα στο σπίτι σου, αλλά το σπίτι σου δεν του ανήκει.
Το ίδιο ισχύει και για τον διάβολο. Το να του δίνουμε αυτήν την υπερβολική αξία, το ότι δηλαδή μπορεί ένας άνθρωπος να είναι κυριολεκτικά ιδιοκτησία του διαβόλου, είναι αντιβιβλικό.
Η λέξη που χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή, είναι η λέξη "δαιμονισμός", και ο όρος αυτός δεν έχει την έννοια της ιδιοκτησίας από τον διάβολο ή από δαίμονες όπως της έχει αποδοθεί σε κάποιες ξένες ερμηνείες. Ούτε καν οι δαίμονες που συνεργάζονται μαζί του δεν είναι ιδιοκτησία του, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος!
Σε κάποιους χριστιανικούς κύκλους διαχωρίζονται οι όροι σε δύο κατηγορίες:
- δαιμονική κατοχή
και
- δαιμονική επιρροή,
με την έννοια ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να κατέχεται από δαιμόνια, αλλά μόνο να επηρεάζεται ή να βασανίζεται από αυτά, και ότι από δαιμόνια μπορεί να κατέχεται μόνο ένας άνθρωπος του κόσμου που έχει πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο.
Καταλαβαίνω ότι η άποψη αυτή ίσως ακούγεται πιο ελκυστική και μπορεί να είναι πιο ευκολοχώνευτη σε κάποιον που θα το ακούσει, αλλά είναι κάτι που δεν στηρίζεται Βιβλικά. Το τονίζω ότι ο Βιβλικός όρος είναι "δαιμονισμός" και όχι "δαιμονική κατοχή" με την έννοια της ιδιοκτησίας, όπως το ανέφερα προηγουμένως.
Υπάρχουν 4 εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στη Γραφή:
1. Ένα άτομο που ΕΧΕΙ δαιμόνιο, και αναφέρεται 16 φορές. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
"Επειδή, ήρθε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μήτε τρώγοντας ψωμί μήτε πίνοντας κρασί, και λέτε: Έχει δαιμόνιο." Λουκ. 7:33
2. Ένα άτομο που ΚΑΤΟΙΚΕΊΤΑΙ από δαιμόνιο.
3. Ένα άτομο ΜΕ δαιμόνιο
4. Ένα άτομο που ΕΝΟΧΛΕΙΤΑΙ από ακάθαρτα πνεύματα και αναφέρεται μόνο μια φορά στο βιβλίο των Πράξεων:
"Συγκεντρωνόταν δε και ένα πλήθος από τις πόλεις γύρω από την Ιερουσαλήμ, φέρνοντας ασθενείς και εκείνους που ενοχλούνταν από ακάθαρτα πνεύματα· οι οποίοι όλοι θεραπεύονταν." Πράξ. 5:16
Όλες αυτές οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στην Καινή Διαθήκη σημαίνουν ένα πράγμα: Μιλούν για άτομο που κατοικείται από δαιμόνιο. Ο βαθμός που εμπειρίζεται τον δαιμονισμό διαφέρει σε κάθε περίπτωση και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί πριν χαρακτηρίσουμε κάποιον δαιμονισμένο. Αν δούμε έναν τρελό να περπατά στον δρόμο, δε σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό το άτομο είναι δαιμονισμένο. -- Μπορεί και να είναι, αλλά όταν πάρουμε την μπουλντόζα και αρχίζουμε να τα ισοπεδώνουμε όλα και χαρακτηρίζουμε δαιμονισμένους
- όσους μιλούν παράξενα,
- όσους είναι ψυχωτικοί
και
- όσους συμπεριφέρονται αλλοπρόσαλλα,
είναι σαν να λέμε ότι ένα άτομο χωρίς πόδια είναι δαιμονισμένο επειδή γεννήθηκε με κάποια παραμόρφωση στο σώμα του.
-- Σε κάποιους ανθρώπους κυριολεκτικά λείπουν χημικές ουσίες από τον εγκέφαλό τους. Ο εγκέφαλος είναι ένα όργανο, όπως καρδιά, τα πόδια, τα χέρια και όλα τα υπόλοιπα όργανα και μέρη του σώματος, και επειδή υπάρχει έλλειψη κατανόησης των ψυχικών ασθενειών, πολλοί χριστιανοί, ιδιαίτερα στους χαρισματικούς κύκλους, τα βλέπουν όλα σαν δαιμονισμούς. Κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί ούτε πνευματικά, ούτε Βιβλικά, ούτε ιατρικά.
Θα το ξαναπώ: Ένας άνθρωπος, μπορεί να είναι δαιμονισμένος με την έννοια
- της κατοίκησης,
- της επιρροής,
ή
- της παρενόχλησης από πονηρά πνεύματα,
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το άτομο αυτό κατέχεται από δαιμόνια υπό την έννοια της ιδιοκτησίας. Αυτό που σημαίνει είναι ότι τα πονηρά πνεύματα μπορούν να κατοικούν μέσα τους επηρεάζοντας τη ζωή τους σε κάποιον βαθμό, και συνήθως η παρουσία τους εκδηλώνεται σε στιγμές αδυναμίας ή σε περιοχές που το άτομο αυτό έχει παραχωρήσει έδαφος στον πονηρό.
Πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιον να λέει:
"Έχασα τον έλεγχο των πράξεών μου";
Αν έχασες τον έλεγχο, σημαίνει ότι κάποιος άλλος τον πήρε.
-- Ποιός ήταν αυτός;
Άλλο παράδειγμα:
"Τα έχασα και χτύπησα τη γυναίκα μου. Δεν ξέρω τι μου συνέβη".
Ορισμένοι όταν ακούν κάτι τέτοιο, σπεύδουν αμέσως σε συμπεράσματα και λένε:
"Πάλι στον διάβολο ρίχνει την ευθύνη αυτός..."
Κι όμως, δεν είναι έτσι. Το άτομο αυτό περιγράφει κάτι που του συνέβη, μια πραγματικότητα που βίωσε. Με άλλα λόγια λέει ότι κάποιος που καθόταν στο πίσω κάθισμα πήρε τον έλεγχο του τιμονιού. Και αυτό συνέβη, επειδή τις περισσότερες φορές που το άτομο χάνει έτσι τον έλεγχο, κάποια στιγμή έπαιζε παιχνίδια με τον διάβολο, και την κατάλληλη στιγμή ο διάβολος του πήρε τον έλεγχο και τον έσπρωξε στην κατεύθυνση που ήθελε.
Αν και η ευθύνη γι' αυτό φυσικά ανήκει στο ίδιο το άτομο, που όταν παρουσιαστεί στο βήμα του Θεού θα δώσει λόγο για αυτό που έκανε, είναι λάθος να πούμε ότι ο διάβολος δεν έχει ΚΑΜΙΑ ευθύνη που έσπρωξε το άτομο αυτό να κάνει κάτι τέτοιο.
Σαν χριστιανοί δεν έχουμε καλεστεί να κατηγορούμε τον διάβολο, αλλά να τον πολεμάμε. Αν δεν υπήρχε το φίδι στον Κήπο της Εδέμ, ο άνθρωπος δεν θα είχε αμαρτήσει. Οι πρωτόπλαστοι τα είχαν όλα. Δεν ένοιωθαν καμιά έλλειψη, μέχρις ότου ήρθε εκείνη η φωνή και τους είπε:
"Στ' αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο τού παραδείσου;" Γέν. 3:1
Αυτή η εξωτερική πίεση που δέχτηκαν τους έκανε να αμαρτήσουν.
- Ο διάβολος πάντα εμπλέκεται σε τέτοιες καταστάσεις. -
Η διακονία της απελευθέρωσης δεν διδάσκει τους ανθρώπους να αποποιούνται των ευθυνών τους και της εξουσίας που έχουν. Ίσα ίσα, και τα δύο αυτά είναι πολύ σημαντικά και έχουν θέση στη ζωή μας, αλλά όταν έχεις να κάνεις με πονηρά πνεύματα που κατοικούν σε ένα άτομο, θα υπάρξουν στιγμές που το άτομο αυτό και θα χάσει προσωρινά τον έλεγχο σε συγκεκριμένες πράξεις του ή σκέψεις του, και θα παρενοχλείται και θα βασανίζεται μέσα του.
Παρεμβαίνει στο νου σου δημιουργώντας ένα σωρό αρνητικές σκέψεις που έρχονται από μέσα σου και όχι από το εξωτερικό σου περιβάλλον. Μπορεί για παράδειγμα να είναι σκέψεις λαγνείας, εθισμού, οργής, κατάκρισης, φόβου και τρομοκρατίας. Στη Γραφή βλέπουμε ανθρώπους δαιμονισμένους να πέφτουν μέσα στη φωτιά και στο νερό:
"Και όταν ήρθαν προς το πλήθος, τον πλησίασε κάποιος άνθρωπος γονατίζοντας σ' αυτόν,
και λέγοντας: Κύριε, ελέησέ μου τον γιο, επειδή παθαίνει σεληνιασμό, και υποφέρει φοβερά· με αποτέλεσμα να πέφτει στη φωτιά, και πολλές φορές στο νερό·" Ματθ. 17:14-15
Ο Μάρκος το αναφέρει σαν πνεύμα άλαλο:
"Και απαντώντας ένας από το πλήθος, είπε: Δάσκαλε, έφερα σε σένα τον γιο μου, που έχει πνεύμα άλαλο·" Μάρκ. 9:17
Βλέπουμε άλλους να κόβουν το σώμα τους, όπως στη περίπτωση των δύο δαιμονισμένων:
"Και όταν ήρθε στην απέναντι όχθη, στη χώρα των Γεργεσηνών, Tον συνάντησαν δύο δαιμονιζόμενοι, καθώς έβγαιναν από τα μνήματα, υπερβολικά άγριοι, ώστε κανένας δεν μπορούσε να περάσει από εκείνον τον δρόμο." Ματθ. 8:28 (Λουκ. 8:26-27, Μάρκ. 5:1-3)
Αυτό το τελευταίο είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση σοβαρού δαιμονισμού που συνοδευόταν και με ψυχική ασθένεια, επειδή μόλις ο Ιησούς τους ελευθέρωσε, θεράπευσε και το νου τους:
"Και έρχονται στον Ιησού, και βλέπουν τον δαιμονιζόμενο, που είχε τη λεγεώνα, να κάθεται, και να είναι ντυμένος, και λογικευμένος· και φοβήθηκαν ·" Μάρκ. 5:15
Εδώ θα τονίσω κάτι:
Σε κάθε απελευθέρωση δε σημαίνει απαραίτητα ότι θεραπεύεται και ο νους, όπως κάθε απελευθέρωση δεν φέρνει απαραίτητα πλήρη σωματική θεραπεία σε κάποιον, --- αν και σε πολλές γίνεται και αυτό. Υπάρχουν ομολογίες ανθρώπων που θεραπεύτηκαν αμέσως μετά την απελευθέρωση, αλλά αυτό ούτε κανόνας μπορεί να γίνει, ούτε στηρίζεται πουθενά Βιβλικά.
---------------------------------
Εδώ θα αφιερώσω και τον περισσότερο χρόνο.
- 3. Μπορεί ένας χριστιανός να είναι δαιμονισμένος;
Δεν θα έπρεπε, αλλά είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Και θα το εξηγήσω:
Οι χριστιανοί δεν έχουν σάρκα; Ναι, συμφωνώ ότι ο παλιός άνθρωπος σταυρώθηκε με τον Χριστό (Ρωμ. 6:6), αλλά η σάρκα παραμένει εκεί. Στο 5ο κεφ. της επιστολής προς Γαλάτες, ο Παύλος αναφέρει μια πολύ μεγάλη λίστα με τα έργα της σαρκός, που αν τη διαβάσετε στην ουσία περιγράφει το βιογραφικό σημείωμα ενός δαιμονίου!
Έχω πει πολλές φορές ότι τα πάντα πρέπει να τα εξετάζουμε στο σύνολο της Γραφής, με τουλάχιστον δύο ή τρεις Βιβλικές αναφορές που συμμαρτυρούν στο θέμα που εξετάζουμε.
Όσοι υποστηρίζουν ότι ένας χριστιανός δεν μπορεί να έχει δαιμόνια, το κάνουν επειδή απομονώνουν συγκεκριμένα αποσπάσματα από τη Γραφή και τα παρερμηνεύουν.
Αν με ρωτήσετε πώς μπορώ να σας αποδείξω ότι ένας χριστιανός μπορεί να έχει δαιμόνιο, η απάντησή μου είναι η εξής:
-- Δεν χρειάζεται. Απλά πρέπει να μου αποδείξεις εσύ ότι ένας χριστιανός ΔΕΝ μπορεί να έχει δαιμόνιο, και αυτό είναι κάτι που ΔΕΝ θα μπορέσεις να το κάνεις, επειδή ΔΕΝ στηρίζεται Βιβλικά.
Ο Ιησούς ποτέ δεν διαχώρισε ποιούς θα απελευθερώσει από δαιμόνια.
- Ποιούς ελευθέρωνε; Όσους τα είχαν.
- Ποιούς θεράπευε; Αυτούς που είχαν ασθένειες.
- Ποιούς έσωζε; Αυτούς που ήταν χαμένοι.
Η θεολογία εδώ είναι πολύ απλή:
- Το ευαγγέλιο είναι για τον αμαρτωλό,
- η θεραπεία για τον ασθενή,
- η απελευθέρωση για τους δαιμονισμένους.
Το πώς αυτοί οι άνθρωποι πήραν αυτό το δαιμόνιο, είναι ένα άλλο ερώτημα που θα ασχοληθώ στο επόμενο μήνυμα. Αν όμως κάποιος έρθει και μου πει
"έχω δαιμόνιο",
το πρώτο πράγμα που θα ρωτήσω είναι "Γιατί πιστεύεις ότι έχεις δαιμόνιο;".
Δεν απορρίπτω κατ' ευθείαν την μαρτυρία ενός ανθρώπου.
Όταν ο πατέρας έφερε τον γιο του στον Ιησού για να τον ελευθερώσει, ο Κύριος δεν του είπε
"δε σε πιστεύω, τα παιδιά δεν μπορούν να έχουν δαιμόνια", ούτε τον ρώτησε αν του έχει κάνει ιατρικές εξετάσεις:
"Και απαντώντας ένας από το πλήθος, είπε: Δάσκαλε, έφερα σε σένα τον γιο μου, που έχει πνεύμα άλαλο·" Μάρκ. 9:17
"Και ο Ιησούς βλέποντας ότι τρέχει προς τα εκεί κόσμος, επιτίμησε το ακάθαρτο πνεύμα, λέγοντας σ' αυτό: Το πνεύμα, το άλαλο και το κουφό, εγώ σε προστάζω: Βγες απ' αυτόν, και στο εξής μη μπεις μέσα σ' αυτόν." Μάρκ. 9:25
Aς δούμε μια άλλη περίπτωση. Όταν μια Χαναναία γυναίκα ήρθε στον Ιησού και
"... κραύγασε σ' Αυτόν, λέγοντας: Ελέησέ με, Κύριε, γιε τού Δαβίδ· η θυγατέρα μου δαιμονίζεται σκληρά." Ματθ. 15:22
Ο Ιησούς δεν τη ρώτησε "Πώς το ξέρεις ότι είναι δαιμονισμένη;"
Πίστεψε ότι η μαρτυρία ενός πονεμένου ανθρώπου ήταν ακριβής και βλέποντας την πίστη της είπε:
"... Ω, γυναίκα, μεγάλη είναι η πίστη σου· ας γίνει σε σένα, όπως θέλεις. Και η θυγατέρα της γιατρεύτηκε από εκείνη την ώρα." Ματθ. 15:28
Ο Ιησούς είδε αυτούς τους πονεμένους γονείς που διέγνωσαν οι ίδιοι το πρόβλημα στα παιδιά τους χωρίς να είναι ειδικοί γιατροί ή επιστήμονες. Ότι υπάρχει σε αυτά ένα πρόβλημα που είναι πέρα του φυσικού, ένα δαιμόνιο. Κανένα πτυχίο και κανένα σχολείο δεν σου δίνει το δικαίωμα να πεις ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί. Τι έκανε λοιπόν ο Ιησούς; Το εξέβαλε. -- Τόσο απλά!
Στον Ματθαίο στο κεφ. 10 διαβάζουμε:
"Και αφού προσκάλεσε τους δώδεκα μαθητές Του, τους έδωσε εξουσία ενάντια σε ακάθαρτα πνεύματα, ώστε να τα βγάζουν, και να θεραπεύουν κάθε νόσο και κάθε ασθένεια." Ματθ. 10:1
Για όσους πιστεύουν ότι η εκβολή δαιμονίων ήταν προνόμιο μόνο των πρώτων αποστόλων, ή σήμερα μόνο -ειδικών- λειτουργών, συγκρίνετέ το με το χωρίο στο κατά Μάρκο:
"Τούτα δε τα σημεία θα παρακολουθούν ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΨΑΝ: Στο όνομά μου θα βγάζουν δαιμόνια· θα μιλούν καινούργιες γλώσσες·" Μάρκ. 16:17
Ο Ιησούς δεν είπε ότι δαιμόνια μπορούν να βγάζουν μόνο κάποιοι εκλεκτοί, ούτε να βγάζετε δαιμόνια μόνο από όσους δεν είναι χριστιανοί. Ποτέ δεν έκανε τέτοια διάκριση, επειδή ΔΕΝ υπάρχει διάκριση.
Το σχόλιό μου στο ζήτημα του δαιμονισμού είναι ότι οι χριστιανοί μπορούν να έχουν αυτό που ΘΕΛΟΥΝ ή ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ να έχουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν φύγει από εκκλησίες όπου διδάσκεται η απελευθέρωση, επειδή δεν συμφωνούν ότι οι χριστιανοί μπορούν να έχουν δαιμόνια.
Αν όμως τους ρωτήσεις για όλη αυτή την άσχημη συμπεριφορά που έχουν πολλοί χριστιανοί, δεν μπορούν να το εξηγήσουν.
Όταν όμως τους ρωτάς:
"Μπορούν οι χριστιανοί να δώσουν τόπο στον διάβολο;"
Είναι κάτι που φυσικά δεν μπορούν να το αρνηθούν, επειδή το λέει ο Παύλος:
"μη δίνετε τόπο στον διάβολο." Εφεσ. 4:27
Αυτό ο απόστολος Παύλος το λέει στην εκκλησία, σε πιστούς, και όχι στον κόσμο. Στη Γαλάτες ο Παύλος μιλάει για πνεύμα μαγείας που ενεργούσε επάνω σε χριστιανούς:
"Ω, ΑΝΟΗΤΟΙ, Γαλάτες, ποιος σας βάσκανε, ώστε να μη πείθεστε στην αλήθεια, εσείς, μπροστά στα μάτια των οποίων ο Ιησούς Χριστός σκιαγραφήθηκε ανάμεσά σας σταυρωμένος;" Γαλ. 3:1
Κάτι παρόμοιο λέει και ο Ιησούς για τη μαγεία που ασκείται στην εκκλησία των Θυατείρων:
"Έχω, όμως, λίγα εναντίον σου, επειδή αφήνεις τη γυναίκα, την Ιεζάβελ, που λέει τον εαυτό της προφήτισσα, να διδάσκει και να πλανάει τούς δούλους μου στο να πορνεύουν και να τρώνε ειδωλόθυτα." Αποκ. 2:20
"μη δίνετε τόπο στον διάβολο." Εφεσ. 4:27
Οπότε, το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι:
"Πώς μπορείς να δώσεις τόπο σε κάτι που δεν μπορείς να έχεις;"
Αυτές είναι απλές και πολύ σημαντικές αλήθειες μέσα από το λόγο του Θεού και όσοι δεν το καταλαβαίνουν βρίσκονται σε σύγχυση.
Ο τόπος που αναφέρεται ο Παύλος στο προηγούμενο εδάφιο από την Εφεσίους, έχει την έννοια χώρου κατοίκησης από έναν ένοικο.
Να το εξηγήσω με ένα πρακτικό παράδειγμα:
Προσέξτε τώρα: Το ότι το σπίτι ανήκει στον ιδιοκτήτη, δε σημαίνει ότι και άλλοι δεν μπορούν να μπουν ή να κατοικήσουν εκεί.
Ο λόγος του Θεού μας περιγράφει τι γίνεται όταν ένα πονηρό πνεύμα φύγει από ένα σπίτι --(το σώμα σου θεωρείται αυτό το σπίτι):
"Και όταν το ακάθαρτο πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, περνάει μέσα από άνυδρους τόπους, και ζητάει ανάπαυση, και δεν βρίσκει.
Τότε λέει: Ας γυρίσω στο σπίτι μου, απ' όπου βγήκα. Και αφού έρθει, το βρίσκει αδειανό, σκουπισμένο και στολισμένο.
Τότε, πηγαίνει και παίρνει μαζί του άλλα επτά πνεύματα πονηρότερα απ' αυτό, και αφού μπουν μέσα, κατοικούν εκεί· και γίνονται τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα." Ματθ. 12:43-45
Ένας άλλος τύπος περιγραφής είναι ότι το σώμα μας είναι ένας ναός. Ο ναός είχε διαφορετικά χωρίσματα. Είχε το προαύλιο, τον εσωτερικό ναό (το ιερό), και τα Άγια των Αγίων. Η Αγία Γραφή μας περιγράφει ότι ο Ιησούς πήρε το φραγγέλιο και έδιωξε από το προαύλιο του ναού τους εμπόρους και τους αργυραμοιβούς - ανθρώπους δηλαδή που λειτουργούσαν εκεί, στην περιοχή του ναού.
Με τον ίδιο τρόπο ο Κύριος έδιωχνε και τα πονηρά πνεύματα από τους ανθρώπους. Γι' αυτό, το να λέμε ότι σε καμία περίπτωση ένας χριστιανός δεν μπορεί να έχει δαιμόνια έρχεται ενάντια σε αυτό που μας διδάσκουν οι Γραφές.
Πιστεύω ότι το βασικό πρόβλημα εδώ δεν είναι θεολογικό, αλλά θέμα υπερηφάνειας, επειδή το να παραδεχτεί κάποιος χριστιανός ότι είναι πιθανό να έχει δαιμόνιο, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου!
--- Κι αν έχεις;
--- Και αν πίσω από όλες αυτές τις παράξενες συμπεριφορές που παρατηρείς στον εαυτό σου υπάρχουν κάποιοι "επισκέπτες" που έχουν γίνει συγκάτοικοι ή ένοικοι, που έχουν κάποιο συμβόλαιο και έχουν τα κλειδιά του σπιτιού σου;
Και επειδή έρχονται νωρίς το πρωί και δε σε παρενοχλούν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, αλλά εσύ τους βλέπεις μόνο το βράδυ, τους αγνοείς και θεωρείς ότι δεν είναι δυνατόν αυτό να είναι ένα δαιμόνιο.
--- Γιατί όχι;
Για να ολοκληρώσω λοιπόν την απάντησή μου στο ερώτημα "Μπορούν οι χριστιανοί να έχουν δαιμόνια;"
Θα πω το εξής:
Όταν ο Ιησούς πήγαινε σε ένα μέρος που υπήρχαν δαιμόνια, ποτέ αυτά δεν έφευγαν από μόνα τους. Βασικά τα δαιμόνια εκδηλώνονταν στην παρουσία Του, αλλά έφευγαν μόνο όταν ο Κύριος τα επιτιμούσε.
Όταν λοιπόν κάποιος έρχεται στον Κύριο, από μόνο του το γεγονός ότι ο Ιησούς έρχεται και κατοικεί μέσα του, δε σημαίνει ότι τα δαιμόνια αυτόματα φεύγουν. Μπορεί να ακούγεται καλό σαν ιδέα, αλλά όπως είπα στο προηγούμενο μήνυμα, το ΠΝΕΥΜΑ μας είναι αυτό που σφραγίζεται και προστατεύεται από το Άγιο Πνεύμα του Θεού (Εφεσ. 1:13). Η σάρκα (σώμα και ψυχή) συνεχίζουν να είναι ευάλωτα.
Δεν υπάρχει ούτε ένα εδάφιο μέσα στο λόγο του Θεού που να διδάσκει ότι η παρουσία απλά του Κυρίου εξέβαλλε αυτομάτως δαιμόνια. Η παρουσία Του τα συντάραζε και τα προκαλούσε να εκδηλωθούν, αλλά η προσταγή Του ήταν αυτό που τα εξέβαλλε.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν ο Κύριος πήγε στη συναγωγή:
"Και μπαίνουν μέσα στην Καπερναούμ· κι αμέσως κατά το σάββατο, ο Ιησούς μπαίνοντας μέσα στη συναγωγή δίδασκε." Μάρκ. 1:21
"Και μέσα στη συναγωγή τους ήταν ένας άνθρωπος που είχε ακάθαρτο πνεύμα, και κραύγασε,
λέγοντας: Αλλοίμονο! Τι είναι ανάμεσα σε μας και σε σένα, Ιησού Ναζαρηνέ; Ήρθες για να μας απολέσεις; Σε γνωρίζω ποιος είσαι, ο Άγιος του Θεού.
Και ο Ιησούς το επιτίμησε, λέγοντας: Σώπα, και βγες έξω απ' αυτόν.
Και το ακάθαρτο πνεύμα, αφού τον συντάραξε και έκραξε με δυνατή φωνή, βγήκε απ' αυτόν." Μάρκ. 1:23-26
Η συναγωγή ήταν ο τύπος της σημερινής εκκλησίας. Και πολύ πιθανόν ο άνθρωπος αυτός ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα χριστιανός.
Αν κάποιος είχε δαιμόνια πριν έρθει στον Χριστό, τι έγιναν και που πήγαν όταν ήρθε στον Κύριο;
--- Θα σας πω που πήγαν. Ή κρύφτηκαν, ή η παρουσία του Κυρίου τα ενόχλησε τόσο πολύ, που σου κάνουν τη ζωή μαρτύριο. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι που έρχονται στον Χριστό, αισθάνονται η ζωή τους να γίνεται χειρότερη και όχι καλύτερη.
Δείτε ένα άλλο παράδειγμα:
"Και όταν ο Παύλος, μαζεύοντας έναν σωρό από φρύγανα, τα έβαλε επάνω στη φωτιά, μια οχιά, βγαίνοντας λόγω τής θερμότητας, κόλλησε επάνω στο χέρι του." Πράξ. 28:3
Έτσι, πολλοί άνθρωποι έρχονται στον Χριστό και το πρώτο που εμπειρίζονται είναι ότι όλα πάνε προς το χειρότερο. Αυτό συμβαίνει επειδή οι δαίμονες ενοχλήθηκαν από τη φωτιά του Αγίου Πνεύματος και βγήκαν από την κρυψώνα τους.
Για τους περισσότερους χριστιανούς όμως, τα δαιμόνια αυτά κρύβονται κάπου στο υπόγειο του σπιτιού τους και φανερώνονται μόνο σε στιγμές αδυναμίας. Και επειδή η λανθασμένη θεολογία που έχουν τους εμποδίζει να τα ξεφορτωθούν, αυτά έρχονται και γίνονται κατοικίδια στη ζωή τους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν να υποφέρουν σιωπηλά, χωρίς να μπορούν να εμπειριστούν την ελευθερία που ο Ιησούς τους προσφέρει, επειδή δε θέλουν να παραδεχτούν το ενδεχόμενο ότι μπορεί να φιλοξενούν επικίνδυνους επισκέπτες.
--- Εδώ να ξεκαθαρίσω ότι δεν προσπαθώ να σας πείσω ότι σόνι και καλά έχετε δαιμόνια. Εξηγώ όμως κάποια πράγματα που εμείς σαν χριστιανοί είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε.
Κάποιοι επίσης λένε ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να έχει δαιμόνια επειδή το φως και το σκοτάδι δεν μπορούν να είναι μαζί:
"Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· επειδή, ποια συμμετοχή έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Και ποια κοινωνία έχει το φως προς το σκοτάδι;" B'Κορ. 6:14
Ο Παύλος εδώ βέβαια μιλάει για τον γάμο και όχι για δαιμονισμό.
Προσέξτε όμως ότι δεν λέει ότι οι χριστιανοί ΔΕΝ μπορούν να ομοζυγίσουν με απίστους, αλλά ότι δεν θα ΕΠΡΕΠΕ να ομοζυγίσουν με απίστους. Με άλλα λόγια, ο Παύλος δε λέει τι δεν ΜΠΟΡΟΥΝ να κάνουν οι χριστιανοί, αλλά τί δεν ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν.
Στην Α' Κορινθίους λέει:
"Όλα είναι στην εξουσία μου, όμως όλα δεν συμφέρουν· όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά εγώ δεν θα εξουσιαστώ από τίποτε." 1Κορ. 6:12
Αν δεχτούμε λοιπόν το επιχείρημα ότι οι χριστιανοί δεν μπορούν να έχουν δαιμόνια, τότε θα πρέπει να δεχτούμε και το ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ και είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να ομοζυγίσουν με απίστους, κάτι το οποίο καταλαβαίνετε ότι δεν στέκει.
Ο Παύλος συνεχίζει και λέει:
"Και ποια κοινωνία έχει το φως προς το σκοτάδι;" B'Κορ. 6:14
Προσέξτε ότι εδώ δεν μιλάει για συνύπαρξη -- μιλάει για κοινωνία. Σαν χριστιανοί, στο πνεύμα μας είμαστε δικαιωμένοι επειδή εκεί κατοικεί το Πνεύμα του Θεού, όμως η σάρκα μας συνεχίζει να είναι ευάλωτη και υπό τελειοποίηση:
"Ώστε, αγαπητοί μου, καθώς πάντοτε υπακούσατε, όχι μονάχα όπως στην παρουσία μου, αλλά πολύ περισσότερο τώρα στην απουσία μου, με φόβο και τρόμο να κατεργάζεστε τη δική σας σωτηρία·" Φιλ. 2:12
Είδαμε λοιπόν ότι το σκοτάδι μπορεί να συνυπάρξει με το φως, όπως ακριβώς και η αδικία με τη δικαιοσύνη, αλλά δεν μπορούν να έχουν κοινωνία μαζί. Δεν βγαίνουν παρέα για καφέ ούτε μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα. Η δικαιοσύνη και η αδικία δεν είναι φίλοι, αλλά εχθροί. Το φως και το σκοτάδι μπορούν να συνυπάρχουν, αλλά δεν βρίσκονται στην ίδια συχνότητα.
Ας το δούμε λίγο πιο πρακτικά. Στο χώρο εργασίας σου δουλεύεις με μή χριστιανούς; Έχεις γείτονες που δεν είναι χριστιανοί; Και φυσικά έχεις. Αυτό που δεν έχεις όμως είναι μια σχέση διαθήκης μαζί τους και αυτό ακριβώς λέει ο Παύλος στο χωρίο που διαβάσαμε. Μην μπαίνεις σε σχέση διαθήκης με απίστους.
--- Είστε σε διαφορετική συχνότητα και είναι επιβάτες άλλου οχήματος. Δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική επικοινωνία ή κοινωνία μαζί τους. ---
Ο λόγος που προχωρώ σταδιακά και προσεκτικά σε αυτό το θέμα είναι ότι ο διάβολος έχει χτίσει οχυρά σε πολλούς χριστιανούς και μόλυνε το νου τους με λάθος σκέψεις. Αυτά τα οχυρά προσπαθώ να καταστρέψω με αυτή τη διδασκαλία και να ενισχύσω την πίστη σας. Και όταν αυτά τα οχυρά καταστραφούν, έρχεται και η απελευθέρωση:
"και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει." Ιωάν. 8:32
Δε σε ελευθερώνει η αλήθεια που απλά ακούς, αλλά η αλήθεια που γνωρίζεις προσωπικά.
Η αποστολή ενός δαιμονίου είναι
- πρώτον να σου καταστρέψει τη ζωή,
και
- δεύτερον, όσο είναι εκεί φροντίζει να μολύνει τόσο πολύ τις σκέψεις και να χτίσει οχυρά στο νου σου, ώστε ακόμα και όταν φύγει και ελευθερωθείς, να συνεχίσεις να νοιώθει δαιμονισμένος εξ' αιτίας όλων αυτών των οχυρών και των κακών σκέψεων.
Τα δαιμόνια εκβάλλονται, αλλά τα οχυρά καθαιρούνται. Η σάρκα σταυρώνεται και τα δαιμόνια επιτιμούνται. Το αντίθετο δεν μπορεί να γίνει. Δεν μπορείς να σταυρώσεις τα δαιμόνια ούτε να επιτιμήσεις τη σάρκα:
Στο επόμενο μήνυμα θα συνεχίσω μιλώντας για τους τρόπους εισόδου των δαιμονίων, όπως κατάρες, κληρονομικότητα, ψυχικοί δεσμοί και για άλλα σημαντικά ζητήματα, γι' αυτό μην το χάσετε!
Συνεχίζεται...
Δείτε το βίντεο στο κανάλι μας στο YouTube:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου