H παραβολή των ταλάντων

 Από Αργύρης Σιμώνης

Αυτή η παραβολή των ταλάντων (από το κατά Ματθαίον 25:14-31), έχει να κάνει με το να πάρουμε αυτό που μας έχει δώσει ο Κύριος, είτε σε πνευματικά χαρίσματα, είτε σε φυσικές ικανότητες, και να το αυξήσουμε. Η βασιλεία των ουρανών έχει να κάνει με την αύξηση και ο Θεός είναι Θεός της αύξησης. 

Όλα αυτά τα χαρίσματα που ο Κύριος μας δίνει έχουν σκοπό την προώθηση της βασιλείας Του και όχι να κρατηθούν κρυφά. 

Βλέπουμε επίσης ότι ο Κύριος αντιμετωπίζει τους υπηρέτες του σύμφωνα με τα δικά τους ατομικά χαρίσματα και ικανότητες. Οι υπηρέτες που πολλαπλασίασαν τα χρήματα του κυρίου τους επαινούνται ακριβώς το ίδιο, παρόλο που ο ένας είχε αποφέρει δυόμισι φορές περισσότερα έσοδα  από τον άλλο. Το έργο κάθε ανθρώπου θα κριθεί ως προς το είδος του και όχι για το μέγεθός του:

"καθενός το έργο θα φανερωθεί· επειδή, η ημέρα θα το φανερώσει· δεδομένου ότι, αποκαλύπτεται με φωτιά· και η φωτιά θα δοκιμάσει ποιο είναι το έργο τού καθενός."

Α΄Κορ. 3:13 

Έτσι, όταν κάποια στιγμή σταθούμε ενώπιον του Κυρίου, θα ανταμειφθούμε σύμφωνα με τις δυνατότητες που μας έχει δώσει ο Κύριος.

Το μεγαλύτερο δώρο που  έχει δοθεί σε όλους μας είναι το δώρο της σωτηρίας. Αν όλοι οι πιστοί μπορούσαν να οδηγήσουν ένα τουλάχιστον άτομο στον Κύριο, ο συνολικός αριθμός των πιστών  θα διπλασιαζόταν. Το ίδιο ισχύει και για τα χαρίσματα που έχουμε, όταν τα χρησιμοποιούμε για τη δόξα Του. 

Είναι επίσης λάθος να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους: 

"Επειδή, δεν τολμούμε να συναριθμήσουμε και να συγκρίνουμε τον εαυτό μας προς μερικούς, που συνιστούν τον εαυτό τους· αλλ' αυτοί, μετρώντας τον εαυτό τους με τον εαυτό τους, και συγκρίνοντας τον εαυτό τους με τον εαυτό τους, ανοηταίνουν." 2Κορ. 10:12

Ο Κύριος έδωσε διαφορετικά ποσά στους υπηρέτες Του, αλλά τους αντάμειψε ισότιμα, παρόλο που δεν είχαν την ίδια αύξηση. Το ίδιο μας λέει και ο Παύλος στην Α' Κορ. 12:12-25, όταν αναφέρεται στη διαφορά χρησιμότητας των μελών του σώματος. Δεν υπάρχουν σημαντικά ή ασήμαντα μέλη. Όλα  είναι εξίσου απαραίτητα για τη σωστή λειτουργία του σώματος.

Να μην ξεχνάμε επίσης ότι κανείς δε θα μιλούσε για τον Δαυίδ σήμερα αν δεν είχε σκοτώσει τον γίγαντα Γολιάθ. Όποιος φοβάται την αποτυχία και ούτε καν μπαίνει στον κόπο να δοκιμάσει, έχει ήδη αποτύχει. Όσοι επίσης πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ιδιαίτερα απαιτητικός, σκληρός και δύσκολο να ικανοποιηθεί, μοιάζουν με τον πονηρό και οκνηρό δούλο που προτίμησε να θάψει το τάλαντό του.

Ο Κύριος μας κάλεσε να κάνουμε την διαφορά σε αυτόν τον κόσμο. Όταν με πιστότητα αυξάνουμε αυτά που ο Κύριος μας εμπιστεύεται, Τον ευαρεστούμε και υπάρχει μεγάλη ανταμοιβή:

"Eύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ· στα λίγα φάνηκες πιστός, επάνω σε πολλά θα σε καταστήσω· μπες μέσα στη χαρά τού κυρίου σου."

Ματ. 25:23 

Αμήν!

Η πενταπλή διακονία - Μέρος 3: Ευαγγελιστές - Ποιμένες και Δάσκαλοι

 Από Αργύρης Σιμώνης

~ Ευαγγελιστές

"Και την επόμενη ημέρα, ο Παύλος και εκείνοι που ήσαν γύρω του, αναχωρώντας ήρθαμε στην Καισάρεια· και μπαίνοντας στο σπίτι τού Ευαγγελιστή Φιλίππου, που ήταν ένας από τους επτά, μείναμε κοντά του." Πράξ. 21:8

"Εσύ, όμως, αγρύπνα σε όλα, κακοπάθησε, εργάσου έργο ευαγγελιστή, τη διακονία σου κάνε πλήρη." 2Τιμ. 4:5

Αυτές είναι οι δύο αναφορές που χρησιμοποιείται η λέξη "ευαγγελιστής" στη Γραφή.

Στις Πράξεις 21:8, ο Φίλιππος, ένας από τους πρώτους έξι διακόνους που επέλεξε η εκκλησία της Ιερουσαλήμ, ονομαζόταν ευαγγελιστής. Ωστόσο, δεν υπάρχει ξεκάθαρη εξήγηση για το τι ακριβώς έκανε σαν ευαγγελιστής.

Στη Β'Τιμ. 4:5, ο Τιμόθεος, ο οποίος ήταν ο πρώτος επίσκοπος ή ποιμένας της εκκλησίας στην Έφεσο, του ζητήθηκε από τον απόστολο Παύλο να κάνει το έργο ενός ευαγγελιστή. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και εκείνοι που μπορεί να μην έχουν αυτή τη συγκεκριμένη κλήση μπορούν να λειτουργήσουν ως ευαγγελιστές. Συνήθως πιστεύεται ότι ευαγγελιστής είναι κάποιος που έχει πάθος να οδηγεί τους ανθρώπους στον Κύριο. Αλλά κάθε πιστός πρέπει να έχει πάθος για τις χαμένες ψυχές.

Πιστεύω ότι ευαγγελιστής είναι κάποιος που έχει ένα υπερφυσικό χάρισμα να φέρει τους ανθρώπους στον Κύριο. Βρίσκει ιδιαίτερη χάρη στους ανθρώπους  και πηγαίνει σε μέρη που δύσκολα άλλοι πιστοί θα πήγαιναν (διακονία σε φυλακές, σε άτομα εξαρτημένα, άστεγους και γενικά άτομα που συνήθως απορρίπτονται από την κοινωνία). 

Όλοι οι πιστοί πρέπει να μοιράζονται την πίστη τους με άλλους με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Αλλά ένας ευαγγελιστής διακονεί κάτω από ένα ειδικό χρίσμα και το κάνει αυτό ως κλήση. 

Όλοι οι πιστοί πρέπει να διδάσκουν αλλά αυτό δεν τους κάνει δασκάλους:

"αλλά «αγιάστε τον Κύριο τον Θεό» μέσα στις καρδιές σας· και να είστε πάντοτε έτοιμοι σε απολογία με πραότητα και φόβο, προς καθέναν που ζητάει από σας λόγο για την ελπίδα που είναι μέσα σας·" 1Πέτ. 3:15

Όλοι οι πιστοί μπορούν να προφητεύουν: 

"Επειδή, μπορείτε όλοι να προφητεύετε, ο ένας ύστερα από τον άλλον, για να μαθαίνουν όλοι, και όλοι να παρηγορούνται." 1Κορ. 14:31

αλλά αυτό δεν τους κάνει όλους προφήτες. Ομοίως, όλοι οι πιστοί μπορούν και πρέπει να ευαγγελίζονται τα καλά νέα στους χαμένους, αλλά αυτό δεν τους κάνει όλους ευαγγελιστές.  Θυμηθείτε τη Σαμαρείτισσα που ευαγγέλισε ολόκληρο το χωριό της (Ιωάν. 4:7-30)

Η διακονία του ευαγγελιστή είναι πολύ σημαντική για την Εκκλησία. Είναι αυτός που θα συμβάλλει στην αύξηση της Εκκλησίας καθώς στρατολογεί νέους πιστούς που θα ενταχθούν στο σώμα του Χριστού.

Παρατηρώντας γνωστές διακονίες σύγχρονων ευαγγελιστών διεθνούς φήμης, χάρισμα πίστης, χαρίσματα θεραπειών και ενέργειες θαυμάτων χαρακτηρίζουν ιδιαίτερα τη διακονία τους. Επίσης το προφητικό χάρισμα είναι έντονο με λόγους γνώσης και λόγους σοφίας, καθώς και χάρισμα ελέους και βοηθείας. 

--------------------------------------

~ Ποιμένες και δάσκαλοι

Η διακονία του ποιμένα είναι μια από τις πιο προβεβλημένες διακονίες στη σύγχρονη εκκλησία. Εκτός από τον Ιησού που περιγράφεται σαν ο καλός Ποιμένας, η μόνη φορά που αναγράφεται στην Καινή Διαθήκη η λέξη ποιμένας  είναι στην Εφεσ. 4:11, όταν Παύλος αναφέρεται στην πενταπλή διακονία. Στην Π.Δ. η μόνη αναφορά που βλέπουμε είναι σε κάποια σημεία στον προφήτη Ιερεμία:

"και θα σας δώσω ποιμένες σύμφωνα με την καρδιά μου, και θα σας ποιμάνουν με γνώση και σύνεση." Ιερ. 3:15

"ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ στους ποιμένες, αυτούς που φθείρουν και διασκορπίζουν τα πρόβατα της βοσκής μου! λέει ο Κύριος." Ιερ. 23:1

Η λέξη "επίσκοπος" χρησιμοποιείται αντί του ποιμένα (Α' Τιμ. 3:1-2, Τίτος 1:7, Α'Πέτρου 2:25) και ήταν ο κοινός τρόπος αναφοράς στο άτομο που είχε την επίβλεψη της τοπικής εκκλησίας. Ο ποιμένας σαν υπεύθυνος της τοπικής εκκλησίας ή μιας ομάδας πιστών, έχει πολύ σημαντικό ρόλο στο σώμα του Χριστού. Όπως ο βοσκός, έτσι και ο ποιμένας θα φροντίσει τα πρόβατα του Κυρίου να τρέφονται πνευματικά, θα περιθάλψει, θα βοηθήσει και θα συμβουλεύσει όσους έχουν ανάγκη. Ο ποιμένας είναι ο πνευματικός πατέρας πολλών πιστών. 

Επομένως, τα προσόντα ενός επισκόπου που αναφέρονται στο  Α'Τιμ. 3:1-7 θα ήταν τα προσόντα του ποιμένα:

"Πιστός ο λόγος: Αν κάποιος ορέγεται επισκοπή, καλό έργο επιθυμεί.

Ο επίσκοπος, λοιπόν, πρέπει να είναι άμεμπτος, άνδρας μιας γυναίκας, άγρυπνος, σώφρονας, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός·

όχι μέθυσος, όχι πλήκτης, όχι αισχροκερδής· αλλά, επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος·

κυβερνώντας καλά το δικό του σπίτι, έχοντας τα παιδιά του σε υποταγή με κάθε σεμνότητα·

(επειδή, αν κάποιος δεν ξέρει να κυβερνάει τη δική του οικογένεια, πώς θα επιμεληθεί την εκκλησία τού Θεού;).

Να μη είναι νεοκατήχητος, για να μη υπερηφανευθεί και πέσει στην καταδίκη τού διαβόλου.

Πρέπει, μάλιστα, αυτός να έχει και καλή μαρτυρία από τους έξω, για να μη πέσει σε ονειδισμό και παγίδα τού διαβόλου." 1Τιμ. 3:1-7

------------------------------------

~ Δάσκαλοι

 

Στα τέσσερα Ευαγγέλια αναφέρεται ο Ιησούς χρησιμοποιούσε διπλάσιο χρόνο στη διδασκαλία από ότι στο κήρυγμα. Υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους: Το κήρυγμα προβάλει και διακηρύττει το Λόγο του Θεού, ενώ η διδασκαλία ερμηνεύει και εξηγεί το Λόγο του θεού.

Σε γενικές γραμμές, η έμφαση που έχει δοθεί στη σύγχρονη εκκλησία είναι στο να αναγεννηθούν οι άνθρωποι, αλλά η περεταίρω εκπαίδευση και βαθιά θεμελίωση των πιστών στο Λόγο του Θεού είναι ανεπαρκής. 

Η διδασκαλία είναι το βασικό δομικό στοιχείο της δημιουργίας μαθητών. Ο Ιησούς έκανε μαθητές, όχι απλώς προσήλυτους, και αυτή ήταν και η τελευταία εντολή που έδωσε στους μαθητές Του: 

"Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη..." Ματθ. 28:19

Η χρισμένη διδασκαλία είναι απαραίτητη για την εκπλήρωση αυτής της αποστολής. Ο Απόστολος Παύλος είχε επίσης χάρισμα διδασκαλίας: 

"στο οποίο εγώ τάχθηκα κήρυκας και απόστολος, (αλήθεια λέω εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι), δάσκαλος των εθνών στην πίστη και στην αλήθεια." 1Τιμ. 2:7

"Και εκεί κάθησε έναν χρόνο και έξι μήνες, διδάσκοντας ανάμεσα σ' αυτούς τον λόγο τού Θεού." Πράξ. 18:11

Η διδασκαλία είναι επίσης χαρακτηριστικό του ποιμένα (Α'Τιμ. 3:2). Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ ποιμένα να είναι αποτελεσματικός στη διακονία του χωρίς να είναι και δάσκαλος. 

Οι περισσότερες εκκλησίες δεν διδάσκουν συστηματικά μέσω της Βίβλου, γι' αυτό και οι πιστοί δεν είναι δυνατόν να διδαχθούν σωστά με μια ώρα την εβδομάδα μόνο που θα παν στην εκκλησία. Οι ποιμένες επικεντρώνονται στο να φέρουν ένα αισιόδοξο μήνυμα που θα μπορούσε να ενθαρρύνει κάποιον ή να καλύψει μια στιγμιαία ανάγκη. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πιστοί μένουν συνεχώς στο "γάλα" δίχως να μπορούν να κινηθούν αποτελεσματικά στο κάλεσμά τους. 

"Και άλλους μεν έβαλε ο Θεός μέσα στην εκκλησία, πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον δασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα θεραπείας, βοήθειας, διακυβερνήσεις, γένη γλωσσών." 1Κορ. 12:28

Η αναφορά του Παύλου στα χαρίσματα εδώ έχει πολύ ενδιαφέρον. Εξετάζοντας την ίδια αναφορά στην Εφεσ. 4:11, οι ποιμένες και οι δάσκαλοι αναφέρονται μαζί, χωρίς κόμμα. Εδώ αν προσέξατε στην αλυσίδα ιεραρχίας απουσιάζει ο ποιμένας. Πιστεύω ότι η διακονία του ποιμένα και του δασκάλου είναι μαζί.

Ο δάσκαλος πρέπει να πληρεί την περιγραφή του Παύλου στη Α'Τιμ. 3:1-7. Αγαπά τη συστηματική μελέτη και έχει χάρισμα στο να μεταδίδει με απλότητα τις γνώσεις του. Τον δάσκαλο θα τον παρομοίωνα με έναν αρχιτέκτονα. Ο αρχιτέκτονας θα ξετυλίξει μπροστά σου το σχέδιο του σπιτιού και θα σου εξηγήσει αναλυτικά την προοπτική, τη χρήση και τη λειτουργικότητα κάθε χώρου. Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις το σπίτι σου και τις δυνατότητές του. 

Η αποστολή του δασκάλου είναι να εκπαιδεύσει μαθητές που θα κάνουν με τη σειρά τους άλλους μαθητές.

Δείτε το βίντεο στο κανάλι μας:

Η πενταπλή διακονία - Μέρος 2: Απόστολοι και προφήτες

  Από Αργύρης Σιμώνης

~ Απόστολοι ~

"Και άλλους μεν έβαλε ο Θεός μέσα στην εκκλησία, πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον δασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα θεραπείας, βοήθειας, διακυβερνήσεις, γένη γλωσσών." 1Κορ. 12:28

Ένας σύγχρονος απόστολος θα λειτουργούσε τυπικά ως ιδρυτής εκκλησιών—κάποιος που αποστέλλεται από το σώμα του Χριστού για να διαδώσει το ευαγγέλιο και να δημιουργήσει νέες κοινότητες πιστών.

Είναι ένα άτομο που κύρια δραστηριότητά του είναι οι περιοδείες για την ίδρυση εκκλησιών και η εποπτεία τους. Είναι συνήθως ο πνευματικός πατέρας πιστών που θα οριστούν  αργότερα υπεύθυνοι σε μια από τις διακονίες για την οικοδομή μιας εκκλησίας ή μιας χριστιανικής κοινότητας. 

Σαν πρωτοπόροι που είναι, ο Κύριος εφοδιάζει τους αποστόλους με ποικίλα πνευματικά χαρίσματα, ώστε να μπορέσουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους. Χωρίς να θέτουμε περιορισμούς στον τρόπο που ο Κύριος διανέμει αυτά τα χαρίσματα, χαρακτηριστικό των αποστόλων είναι τα χαρίσματα θεραπειών και οι ενέργειες θαυμάτων που τους ακολουθούν: 

"Τα μεν σημεία τού αποστόλου ενεργήθηκαν ανάμεσά σας με κάθε υπομονή, με θαύματα και τεράστια και δυνάμεις." 2Κορ. 12:12

Αυτά χρησιμοποίησε και ο Ιησούς σαν "καμπανάκι" για να προσελκύει τους ανθρώπους κοντά Του. 

Μέχρις ότου οργανωθεί η καινούρια εκκλησία  με ευαγγελιστές, ποιμένες και δασκάλους, ο απόστολος θα αναλάβει αυτήν την αρμοδιότητα: Την κατάταξη νέων πιστών στο Σώμα του Χριστού και την εκπαίδευσή τους:

"Αν σε άλλους δεν είμαι απόστολος, αλλά, τουλάχιστον σε σας, είμαι· επειδή, η σφραγίδα τής αποστολής μου εν Κυρίω είστε εσείς." 1Κορ. 9:2

Μερικοί πιστεύουν ότι ένας απόστολος έχει όλα τα χαρίσματα διακονίας που αναφέρονται στο εδάφιο Εφεσίους 4:11. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να ισχύει, αλλά δεν μπορεί να στηριχθεί Βιβλικά.

Θα υπάρξουν διαστήματα που ο απόστολος θα εγκατασταθεί σε μια περιοχή, έως ότου η τοπική χριστιανική κοινότητα να μπορέσει να λειτουργεί αυτόνομα, αφήνοντας αντικαταστάτες στη θέση του. 

Επειδή οι απόστολοι βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχίας στην εκκλησιαστική διακυβέρνηση, τείνουν να μιλούν με εξουσία και τόλμη: 

"όμως, θάρθω σε σας γρήγορα, αν ο Κύριος το θελήσει, και θα γνωρίσω όχι τον λόγο των φουσκωμένων, αλλά τη δύναμη.

Επειδή, η βασιλεία τού Θεού δεν είναι με λόγο, αλλά με δύναμη." 1Κορ. 4:19-20

Στην αρμοδιότητά του είναι η εποπτεία, η επίπληξη και η διόρθωση των κακώς κειμένων.

Θα έχει έντονη την εκδήλωση των χαρισμάτων λόγων γνώσης και σοφίας, διάκρισης, προφητείας, διδασκαλίας και ευαγγελισμού. Επίσης χάρισμα διακυβέρνησης/διοίκησης για την εποπτεία των χριστιανικών κοινοτήτων.

------------------------------------------------

~ Προφήτες ~

Η διακονία του προφήτη ήταν πάντα πολύ σημαντική για το λαό του Θεού. Στην Καινή Διαθήκη, ο προφήτης είναι η δεύτερη υψηλότερη θέση στην ιεραρχία της Εκκλησίας, έρχεται μετά τον απόστολο και κατέχει σημαντικό ρόλο στην οικοδομή της εκκλησίας:

"εποικοδομηθήκατε επάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών, που ακρογωνιαία πέτρα είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός·" Εφεσ. 2:20

Ένας προφήτης είναι το φερέφωνο του Θεού (Β' Βασιλέων 17:13, 23, 21:10, 24:2· Ωσηέ 12:10· και Αμώς 3:7) όπου δίνει συγκεκριμένες οδηγίες, προειδοποιήσεις ή επιπλήξεις. Αν και δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό, μεγάλο μέρος της προφητικής διακονίας ασχολείται με το μέλλον. Προσοχή: Άλλο το Πνεύμα της προφητείας (Ιωάν. 16:13, Αποκ. 19:10) και άλλο το πνεύμα της μαντείας (Πράξ. 16:16-18).

Οι προφήτες έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί 

 - για να δώσουν την προοπτική του Θεού σχετικά με παρελθόντα και τρέχοντα γεγονότα (Α' Βασιλέων 20:13-14 και Β' Χρονικών 12:5), για να χρίσουν ανθρώπους για υπηρεσία (Α' Σαμουήλ 10:1, 16:1, 13,1 Βασιλέων 19:15-16 και 2 Βασιλέων 9:1-6), 

 - για να κηρύξουν τη δικαιοσύνη του Θεού σε εκείνους που άσκησαν την αδικία (Νεεμίας 6:7, Πράξεις 15:32 και 1 Κορινθίους 14:3), ως πνευματικοί σύμβουλοι σε βασιλιάδες (2 Σαμουήλ 7) και 

 - για να χρησιμοποιηθούν για να ρωτήσουν οι άνθρωποι τον Θεό (Α' Σαμουήλ 28:6· Α' Βασιλέων 14:1-18, 22:7· Β' Βασιλέων 3:11· Β' Χρονικών 18:6· και Ιεζεκιήλ 14:7). 

Ο Αβραάμ ονομάστηκε προφήτης (Γέν. 20:7), αν και ποτέ δεν προφήτευσε κανένα μελλοντικό γεγονός ούτε μίλησε για μηνύματα κρίσης. Η δοκιμασία ενός αληθινού προφήτη που προβλέπει μελλοντικά γεγονότα είναι αν η προφητεία γίνεται πραγματικότητα ή όχι: 

"Όταν ένας προφήτης μιλάει στο όνομα του Κυρίου, αν το πράγμα δεν ακολουθήσει, ούτε συμβεί, αυτό είναι το πράγμα που δεν είπε ο Κύριος, αλλά ο προφήτης το είπε με αλαζονεία· δεν θα τον φοβηθείς". Δευτερονόμιο 18:22

Υπάρχουν έξι γυναίκες στη Γραφή που ονομάστηκαν προφήτισσες:

 - Μαριάμ (Έξοδος 15:20), 

 - Δεβόρα (Κριτές 4:4), 

 - Ουλδά (Β' Βασιλέων 22:14 και Β' Χρονικών 34:22) , 

 - Νοαδία (Νεεμίας 6:14), 

 - σύζυγος του Ησαΐα (Ησαΐας 8:3) και 

 - Άννα (Λουκάς 2:36). 

Ο Φίλιππος είχε τέσσερις κόρες που προφήτευαν (Πράξεις 21:9). Έχουμε επίσης αναφορές και για άλλες προφήτισσες:

 — Η Ραχήλ (Γένεση 30:24), 

-  η Χάνα (1 Σαμουήλ 2:1-10), 

 - η Ελισάβετ (Λουκάς 1:41-45) και 

 - η Μαρία η μητέρα του Ιησού (Λουκάς 1:46-55). 

Η διακονία του προφήτη είναι διαφορετική από το χάρισμα της προφητείας. Σύμφωνα με την Α' Κορινθίους 14:3, αυτό το χάρισμα της προφητείας είναι προς οικοδομή, προτροπή και παρηγοριά: 

"εκείνος, όμως, που προφητεύει, μιλάει στους ανθρώπους για οικοδομή και προτροπή και παρηγοριά."

Ο προφήτης φυσικά και θα μιλήσει οικοδομή, προτροπή και παρηγοριά στο Σώμα του Χριστού όπως όλοι μας καλούμαστε να κάνουμε, αλλά επιπρόσθετα η διακονία του προφήτη περιλαμβάνει κατεύθυνση, επίπληξη και προειδοποίηση, όπως είδαμε στα προηγούμενα παραδείγματα. Όλα όμως πρέπει να γίνονται με γνώμονα την αγάπη προς οικοδομή, προτροπή και παρηγοριά του σώματος του Χριστού.

Στο επόμενο μήνυμα θα κλείσουμε τη μελέτη στην πενταπλή διακονία με τον ευαγγελιστή, τον ποιμένα και δάσκαλο.

Συνεχίζεται...

Η πενταπλή διακονία - Εισαγωγή

  BY Argie Simonis

"Κι Aυτός έδωσε άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτες, άλλους δε ευαγγελιστές, άλλους δε ποιμένες και δασκάλους,

για την τελειοποίηση των αγίων, για το έργο τής διακονίας, για την οικοδομή τού σώματος του Χριστού·" Εφεσ. 4:11-12

Υπάρχουν δύο διαφορετικές ερμηνείες επάνω στην πενταπλή διακονία που αναφέρει εδώ ο Παύλος. 

- Μπορεί να αναφέρεται σε μεμονωμένα άτομα που κλήθηκαν να γίνουν απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δάσκαλοι. Ο Θεός δηλαδή έδωσε σε κάποιους ανθρώπους το χάρισμα να είναι απόστολος, σε κάποιους το χάρισμα να είναι προφήτης, κ.λπ. 

- Αλλά επίσης μπορεί να αναφέρεται σε εκκλησίες ή διακονίες που λαμβάνουν αυτά τα χαρίσματα διακονίας. Είναι δηλαδή αυτή η ιδιαιτερότητα, ή αλλιώς το ιδιαίτερο χρίσμα που χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη εκκλησία ή διακονία. Έτσι μπορούμε να έχουμε εκκλησίες ή διακονίες αποστολικές, προφητικές, κτλ.

Τα χαρίσματα που έδωσε ο Χριστός στην εκκλησία, ή αλλιώς η πενταπλή διακονία, υποτίθεται ότι θα έπρεπε περισσότερο να έχουν το ρόλο του προπονητή για τους πιστούς, παρά να λειτουργούν με τον τρόπο που τα βλέπουμε συνήθως να λειτουργούν σήμερα. Ο ρόλος του προπονητή είναι  να εκπαιδεύει και να βοηθάει τα μέλη της ομάδας να λειτουργούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό των δυνατοτήτων τους.

Στις περισσότερες εκκλησίες, ο ποιμένας είναι αυτός που επιτελεί όλο το έργο της διακονίας. Η ευθύνη της διάδοσης του ευαγγελίου όμως δεν πρέπει να πέφτει στους ώμους της πενταπλής διακονίας. Αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει είναι οι καλεσμένοι στην πενταπλή διακονία να εκπαιδεύουν τους πιστούς ώστε να μπορούν να μοιραστούν καλύτερα την πίστη τους, και στη συνέχεια σαν μέλη του σώματος να είναι οι πραγματικοί παίκτες που κάνουν τη δουλειά, έτσι ώστε να γίνονται μάρτυρες του Χριστού και οι άνθρωποι να σώζονται.

Οι βοσκοί δεν γεννούν πρόβατα, αλλά τα φροντίζουν ώστε να είναι υγιή και να μπορούν να πολλαπλασιαστούν. Τα πρόβατα γεννούν πρόβατα.

Ας δούμε και μια παρόμοια αναφορά που κάνει ο Παύλος:

"Και άλλους μεν έβαλε ο Θεός μέσα στην εκκλησία, πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον δασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα θεραπείας, βοήθειας, διακυβερνήσεις, γένη γλωσσών." A'Κορ. 12:28

Η χρήση της λέξης "πρώτον" υπονοεί ότι ο Παύλος καθιέρωσε μια τάξη εξουσίας-ιεραρχίας μεταξύ αυτών των χαρισμάτων. Οι απόστολοι έχουν τη μεγαλύτερη εξουσία, μετά οι προφήτες και μετά οι δάσκαλοι. Χωρίς να θέλω να περιορίσω τον Κύριο, ο λόγος που απουσιάζει ο ποιμένας εδώ είναι επειδή πιστεύω ότι ο ποιμένας είναι και δάσκαλος (Εφ. 4:11). Εδώ είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε τον όμορφο τρόπο που ο Παύλος περιέγραψε το πώς τα διαφορετικά χαρίσματα στο σώμα του Χριστού μοιάζουν με διαφορετικά μέλη του φυσικού σώματος:

"Επειδή, καθώς το σώμα είναι ένα, και έχει πολλά μέλη, όλα όμως τα μέλη τού ενός σώματος, ενώ είναι πολλά, είναι ένα σώμα· έτσι και ο Χριστός." A'Κορ. 12:12

"Αλλά, πολύ περισσότερο, τα μέλη τού σώματος, που φαίνονται ότι είναι ασθενέστερα, αυτά είναι αναγκαία·" 1Κορ. 12:22 

Τα μέλη έχουν διαφορετικές λειτουργίες, με κάποιες να είναι πιο σημαντικές από άλλες, αλλά δεν υπάρχουν ασήμαντα μέλη. Επομένως, αυτή η εξουσία δεν πρέπει να ασκείται όπως θα ασκούσε εξουσία ένας άπιστος:

"Και ο Ιησούς, αφού τους κάλεσε κοντά του, είπε: Ξέρετε ότι οι άρχοντες των εθνών τα κατακυριεύουν, και οι μεγάλοι τα κατεξουσιάζουν·

όμως, δεν θα είναι έτσι ανάμεσά σας· αλλά, όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, ας είναι υπηρέτης σας·

και όποιος θέλει να είναι πρώτος ανάμεσά σας, ας είναι δούλος σας·" Ματθ. 20:25-27

Οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι δεν πρέπει να κυριαρχούν στους αδελφούς και τις αδελφές τους, αλλά θα πρέπει σαν ηγέτες να δίνουν το παράδειγμα:

"να ποιμάνετε το αναμεταξύ σας ποίμνιο του Θεού, επιβλέποντας όχι αναγκαστικά, αλλά εκούσια·

ούτε με αισχροκέρδεια, αλλά πρόθυμα· ούτε ως κατεξουσιάζοντας την κληρονομία τού Θεού, αλλά γίνεστε τύποι τού ποιμνίου·" 1Πέτ. 5:2-3

Ο Παύλος δεν προσπαθεί να προωθήσει μια απόλυτη αλυσίδα ιεραρχίας στην εκκλησία. Αυτή η "άψυχη" κυριαρχία έχει αποδειχτεί αναποτελεσματική και επιζήμια σε πολλές από τις πιο λειτουργικές εκκλησίες.

Είναι βιβλικό και απαραίτητο να υπάρχει ένα σύστημα εκκλησιαστικής διακυβέρνησης, που να περιλαμβάνει αυτά τα χαρίσματα διακονίας (πενταπλή διακονία). Η λύση βρίσκεται στην εύρεση αληθινών αποστόλων, προφητών και δασκάλων που να ανταποκρίνονται στο θέλημα και στην οδηγία του Θεού και όχι σε διατάγματα και επινοήσεις ανθρώπων.

Στα επόμενα μηνύματα θα ασχοληθούμε με τα χαρίσματα διακονίας από την Εφεσ. 4:11. Θα εξετάσουμε τα χαρακτηριστικά τους και τον τρόπο λειτουργείας τους μέσα στο Σώμα του Χριστού.

Και άλλα χαρίσματα που αναφέρονται στη Γραφή

 Από Αργύρης Σιμώνης

"Επειδή, ποιος σε ξεχωρίζει από τον άλλον; Και τι έχεις που δεν το πήρες; Αν, όμως, πραγματικά το πήρες, γιατί καυχάσαι σαν να μη το πήρες;" Α' Κορ. 4:7

Αυτή είναι μια πολύ καλή υπενθύμιση για να μας βοηθήσει να περπατούμε με ταπεινότητα. Οτιδήποτε καλό μπορούμε να βρούμε στον εαυτό μας είναι δώρο Θεού. Ο Κύριος μας δίνει χαρίσματα όχι επειδή είμαστε εμείς καλοί ή επειδή τα αξίζουμε, αλλά επειδή Αυτός είναι καλός. Τα χαρίσματα είναι δώρα και όχι μισθός και δίνονται 

"για την τελειοποίηση των αγίων, για το έργο τής διακονίας, για την οικοδομή τού σώματος του Χριστού·" Εφεσ. 4:12

Επίσης "όλα αυτά τα ενεργεί το ένα και το ίδιο Πνεύμα, που διανέμει, ξεχωριστά σε κάθε έναν, όπως αυτό θέλει." Α'Κορ. 12:11

"Και άλλους μεν έβαλε ο Θεός μέσα στην εκκλησία, πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον δασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα θεραπείας, βοήθειας, διακυβερνήσεις, γένη γλωσσών.

Μήπως όλοι είναι απόστολοι; Μήπως όλοι είναι προφήτες; Μήπως όλοι είναι δάσκαλοι; Μήπως όλοι κάνουν θαύματα;

Μήπως όλοι έχουν χαρίσματα θεραπειών; Μήπως όλοι μιλούν γλώσσες; Μήπως όλοι διερμηνεύουν;" Α'Κορ. 12:28-30 

Εκτός από τα εννέα πνευματικά χαρίσματα που μας αναφέρει ο Παύλος στην Α' Κορ. 12 που μελετήσαμε στα προηγούμενα μηνύματα, υπάρχουν και άλλα χαρίσματα:

"Έχοντας, μάλιστα, διάφορα χαρίσματα, σύμφωνα με τη χάρη που δόθηκε σε μας, είτε προφητεία, ας προφητεύουμε σύμφωνα με την αναλογία τής πίστης·

είτε διακονία, ας καταγινόμαστε στη διακονία· είτε κάποιος διδάσκει, ας καταγίνεται στη διδασκαλία·

είτε κάποιος προτρέπει, στην προτροπή· αυτός που μεταδίδει, ας μεταδίδει με απλότητα· ο προϊστάμενος, ας προΐσταται με επιμέλεια· αυτός που ελεεί, ας ελεεί με πρόσχαρη διάθεση." Ρωμ. 12:6-8 

Ο Παύλος εδώ αναφέρει 7 χαρίσματα:

- προφητείας

- διακονίας

- διδασκαλίας

- προτροπής 

- μετάδοσης

- διοίκησης

- ελέους

Ο σκοπός του Παύλου εδώ είναι να δείξει ότι διαφορετικοί άνθρωποι στο σώμα του Χριστού έχουν διαφορετικές θέσεις ή λειτουργίες.

Πρέπει να επισημάνω ξανά ότι όλοι οι πιστοί μπορούν να λειτουργήσουν στα χαρίσματα που αναφέρονται εδώ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή είναι και η διακονία τους, ή αλλιώς το κάλεσμά τους.

Για παράδειγμα, όλοι μπορούν και πρέπει να διδάσκουν άλλους, αλλά αυτό δεν τους κάνει δασκάλους. Η διαφορά της διδασκαλίας από το κήρυγμα είναι ότι ο κήρυκας διακηρύττει τον Λόγο του Θεού, ενώ ο δάσκαλος τον εξηγεί.

Ο Παύλος είπε επίσης "μπορείτε όλοι να προφητεύετε ένας προς έναν" (Α' Κορινθίους 14:31), αλλά κατέστησε επίσης σαφές ότι δεν καλούνται όλοι να είναι προφήτες (Α' Κορινθίους 12:29).

Ομοίως, όλοι οι πιστοί πρέπει να δείχνουν έλεος και να προσφέρουν, αλλά σε μερικούς ανθρώπους δίνονται υπερφυσικά χαρίσματα σε αυτούς τους τομείς. 

- Όλοι οι πιστοί καλούμαστε να υπηρετούμε ο ένας τον άλλον με αγάπη, αλλά το χάρισμα διακονίας ή αλλιώς υπηρεσίας, είναι μια υπερφυσική ικανότητα και χάρη που δίνει ο Κύριος σε ένα άτομο να υπηρετεί, να βοηθάει και να διακονεί άλλους. 

- Το χάρισμα προτροπής 

Η προτροπή αποτελεί μέρος του κηρύγματος του Λόγου: 

"κήρυξε τον λόγο· επίμενε έγκαιρα, άκαιρα· έλεγξε, επίπληξε, πρότρεψε με κάθε μακροθυμία και διδασκαλία." B'Τιμ. 4:2

Ωστόσο, αυτό το εδάφιο δείχνει ότι υπάρχουν άτομα που έχουν κάλεσμα  διακονίας για την ενθάρρυνση των άλλων. Αυτό είναι ένα υπερφυσικό χάρισμα.

- Το χάρισμα της μετάδοσης (ή αλλιώς προσφοράς) αφορά ανθρώπους που ο Κύριος δίνει μια ιδιαίτερη χάρη στο να βγάζουν χρήματα ώστε να υποστηρίζουν οικονομικά το έργο του Θεού. Όλοι μας καλούμαστε να δίνουμε στον Κύριο και από τα υπάρχοντά μας 

"κάθε ένας ανάλογα με την προαίρεση της καρδιάς του, όχι με λύπη ή από ανάγκη· επειδή, τον πρόσχαρο δότη αγαπάει ο Θεός." B'Κορ. 9:7

αλλά εδώ ο Παύλος μας λέει ότι όσοι έχουν διακονία μετάδοσης (προσφοράς) πρέπει να είναι γενναιόδωροι στο να προσφέρουν.

- Το χάρισμα της διοίκησης θα μπορούσε να αναφέρεται για οποιαδήποτε από τις πολλές θέσεις εξουσίας μέσα στην εκκλησία. Αυτό αποκαλύπτει ότι, παρόλο που ο καθένας έχει κάποιο βαθμό εξουσίας, υπάρχουν άτομα στα οποία δίνεται ένα χάρισμα διακονίας να κυβερνούν, ή αυτό που θα λέγαμε κοινώς "διαχείριση" σήμερα.

- Είναι βέβαιο ότι όλοι οι πιστοί πρέπει να δείχνουν έλεος και να προσφέρουν, αλλά σε μερικούς ανθρώπους δίνονται υπερφυσικά χαρίσματα σε αυτούς τους τομείς. Ο Παύλος αυτό περιγράφει εδώ. Σχετικά με το χάρισμα της προσφοράς, είπε ότι η προσφορά πρέπει να γίνεται με απλότητα. Εκείνοι που κυβερνούν θα πρέπει να είναι επιμελείς με αυτό που κάνουν και εκείνοι που έχουν το χάρισμα του ελέους πρέπει να το διαχειρίζεται με χαρά.

- Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ και στα χαρίσματα καλλιτεχνίας:

"Δες, εγώ κάλεσα ονομαστικά τον Βεσελεήλ, τον γιο τού Ουρί, γιου τού Ωρ, από τη φυλή τού Ιούδα·

και τον γέμισα με θείο πνεύμα, με σοφία, και σύνεση, και επιστήμη, και κάθε καλλιτεχνία,

για να επινοεί καλλίτεχνα έργα, ώστε να εργάζεται σε χρυσάφι, και σε ασήμι, και σε χαλκό,

και να γλύφει πέτρες ένθεσης, και να σκαλίζει ξύλα, για εργασία κάθε καλλιτεχνίας." Έξ. 31:2-5

Υπάρχουν πολλοί προικισμένοι άνθρωποι καλλιτέχνες σε όλον τον κόσμο, αλλά δεν είναι όλοι αυτοί που αφιερώνουν τα χαρίσματά τους στον Κύριο.

Όσους έχει καλέσει ο Κύριος σε συγκεκριμένη διακονία, ακόμα και στον καλλιτεχνικό χώρο (μουσική, τέχνες, θέατρο, κινηματογράφος) είναι για να βοηθούν τους πιστούς ώστε να ενδυναμωθούν και να μπορούν να μοιραστούν καλύτερα την πίστη τους στον κόσμο. Τότε όλοι μαζί σαν ένα σώμα γίνονται μάρτυρες του Χριστού μας και οι άνθρωποι σώζονται. 

Και επειδή οι βοσκοί δεν γεννούν πρόβατα, αλλά τα πρόβατα γεννούν πρόβατα, στα επόμενα μηνύματα θα εξετάσουμε τα χαρίσματα διακονίας από την προς Εφεσίους επιστολή:

"Κι Αυτός έδωσε άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτες, άλλους δε ευαγγελιστές, άλλους δε ποιμένες και δασκάλους,

για την τελειοποίηση των αγίων, για το έργο τής διακονίας, για την οικοδομή τού σώματος του Χριστού·" Εφεσ. 4:11-12

Χαρίσματα θεραπειών και ενέργειες θαυμάτων

 Από Αργύρης Σιμώνης

Κάτι που παρατηρούμε στο χωρίο Α' Κορ. 12:9 είναι ότι μιλάει σε πληθυντικό αριθμό για χαρίσματα θεραπειών:

"... σε άλλον δε χαρίσματα θεραπειών, διαμέσου τού ίδιου Πνεύματος·" Α'Κορ. 12:9

Τα χαρίσματα θεραπειών είναι υπερφυσικές δυνάμεις που απελευθερώνονται μέσω ενός ατόμου με σκοπό να φέρουν θεραπεία σε αυτούς που ασθενούν. Όλοι οι πιστοί μπορούν να επιθέσουν τα χέρια τους σε αρρώστους και να τους δουν να αναρρώνουν (Μάρκος 16:17-18 και Ιωάννης 14:12), αλλά υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που έχουν κάλεσμα σε διακονία θεραπείας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι προικισμένοι με τα χαρίσματα της θεραπείας, και αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει έντονα τη διακονία τους. Τα χαρίσματα θεραπείας εκφράζονται με διάφορους τρόπους, ανάλογα με τον τρόπο που ο Κύριος τα διανέμει. 

Το ίδιο συμβαίνει και με το χάρισμα των θαυμάτων. 

Τα θαύματα είναι ο τρόπος του Θεού για να καλύψει τις ανάγκες όσων Τον αναζητούν με πίστη. Τα θαύματα μερικές φορές θα χρησιμοποιηθούν για να δείξουν την ικανότητα του Θεού, ώστε οι άνθρωποι να πιστέψουν (Μάρκ. 2:10-11), αλλά δεν θα συμβούν σε σκεπτικιστές που βάζουν σε πειρασμό τον Θεό (Λουκ. 4:3-4, 9-12).

Ποιός είναι λοιπόν ο ορισμός του θαύματος;

To θαύμα είναι μια υπερφυσική παρέμβαση της δύναμης του Θεού πάνω στον φυσικό νόμο.

Υπάρχει ένας ουσιώδης διαχωρισμός μεταξύ θαύματος και θεραπείας. Οι θεραπείες συμβαίνουν εντός των ορίων των φυσικών νόμων, ενώ τα θαύματα δεν περιορίζονται στους φυσικούς νόμους. Ένα άτομο με υψηλό πυρετό που δέχεται προσευχή και μετά αρχίζει να αναρρώνει, βιώνει μια θεραπεία. Ο Κύριος επενέβη εδώ, αλλά με φυσικούς τρόπους, όπως για παράδειγμα στην πεθερά του Πέτρου:

"Και καθώς στάθηκε επάνω της, επιτίμησε τον πυρετό, και την άφησε· κι αμέσως, αφού σηκώθηκε, τους υπηρετούσε." Λουκ. 4:39

Ιωάν. 4:47-53 (Θεραπεία του γιου)

Ματ. 8:5-13 (Ο δούλος του εκατόνταρχου)

Ο ιός, η μόλυνση ή οτιδήποτε προκαλούσε τον πυρετό και επιτιμήθηκε, έφυγε από το σώμα και στη συνέχεια το ανοσοποιητικό σύστημα ανέλαβε τη φυσική διαδικασία θεραπείας (όπως έχει σχεδιαστεί να κάνει σε όλους μας). 

Όταν συμβαίνει κάτι εντελώς υπερφυσικό, αυτό είναι θαύμα:

"Και ένας απ' αυτούς χτύπησε τον δούλο τού Αρχιερέα, και του απέκοψε το δεξί αυτί.

Και ο Ιησούς, αποκρινόμενος, είπε: Αφήστε μέχρις εδώ· και πιάνοντας το αυτί του, τον γιάτρεψε." Λουκ. 22:50-51

Όταν ο Ιησούς επανακόλλησε το αυτί του Μάλχου  αφού ο Πέτρος προηγουμένως το έκοψε (Ιωάν. 18:10), ήταν ένα θαύμα. Ήταν επίσης μια θεραπεία, αλλά ήταν μια θαυματουργή θεραπεία.

Ο ταϊσμός των πέντε χιλιάδων (Ματθ. 14:19-20), το περπάτημα πάνω στο νερό (Ματθ. 14:25), η μεταφορά του πλοίου και όλων των επιβατών από τη μία άκρη της θάλασσας στην άλλη  (Ιωάν. 6:21), όλα αυτά είναι θαύματα. Τα θαύματα είναι συνήθως στιγμιαία, ενώ οι θεραπείες μερικές φορές είναι σταδιακές.

Γίνονται θαύματα σήμερα;

"Και εκείνοι, αφού βγήκαν έξω, κήρυξαν παντού, ενώ ο Κύριος συνεργούσε, και βεβαίωνε το κήρυγμα με τα θαύματα που επακολουθούσαν. Αμήν." Μάρκ. 16:20

Ο Κύριος επιβεβαίωνε το κήρυγμα του Λόγου Του με θαύματα. Εάν ο Ιησούς και οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα χρειάζονταν τον Λόγο που επιβεβαιωνόταν με θαύματα, πόσο μάλλον το χρειαζόμαστε και εμείς:

"και ο Θεός έδινε επιπρόσθετη μαρτυρία με σημεία και τέρατα, και με διάφορα θαύματα, και με διανομές τού Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τη θέλησή του." Εβρ. 2:4

Το χάρισμα της πίστης

  Από Αργύρης Σιμώνης

Η ομάδα χαρισμάτων δύναμης περιλαμβάνουν τα χαρίσματα πίστης, θεραπείας και θαυμάτων. 

Το χάρισμα της πίστης είναι σαν την πίστη που λαμβάνει κάθε πιστός κατά την πνευματική αναγέννηση , αλλά σε πολλαπλάσιο βαθμό. Είναι όπως όταν η αδρεναλίνη δίνει τη δυνατότητα σε ένα άτομο να σηκώσει κάτι εξαιρετικά βαρύ που σε κανονικές συνθήκες δεν θα μπορούσε να το κάνει. Με άλλα λόγια, είναι μια υπερφυσική έγχυση πίστης με σκοπό να επιτρέψει υπερφυσικά αποτελέσματα.

Όλοι οι αναγεννημένοι χριστιανοί έχουν πίστη, με την οποία μάλιστα σώθηκαν: 

"Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης· κι αυτό δεν είναι από σας· είναι δώρο τού Θεού·" Εφεσ. 2:8

Η πίστη είναι όπως ένας μυς που χρειάζεται εξάσκηση για να δυναμώνει. Πρέπει να τον εξασκούμε μέσω της ανακαινίσεως του νου μας:

"Επομένως, η πίστη είναι διαμέσου τής ακοής· η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού." Ρωμ. 10:17

Αυτός είναι ο λόγος που οι Γραφές μιλούν για μεγάλη πίστη (Ματθαίος 8:10) και μικρή πίστη (Ματθαίος 8:26). 

Η πίστη που αναφέρεται εδώ ως χάρισμα του Αγίου Πνεύματος είναι διαφορετική από την πίστη που λαμβάνεται κατά τη σωτηρία, που είναι μέρος του καρπού του Αγίου Πνεύματος (Γαλ. 5:22). Είναι μια υπερφυσική μετάδοση πίστης που δεν έρχεται μέσω της κανονικής διαδικασίας ανακαίνισης του νου (Ρωμ. 10:17) και έχει σκοπό να βοηθήσει όσους παλεύουν με αμφιβολίες ή ανησυχίες και αγωνίζονται να πιστέψουν. 

Αυτό που θέλω να επισημάνω εδώ είναι ότι το χάρισμα πίστης δίνεται για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα ή σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Διαφορετικά, αν κάποιος έχει το χάρισμα πίστης δεν θα χρειαζόταν τίποτε άλλο.

Το άτομο που κινείται στο χάρισμα της πίστης υπερβαίνει τους περιορισμούς του νου και της λογικής και μπορεί να μεταδώσει την υπερφυσική αυτή πίστη σε κάποιον που δυσκολεύεται να πιστέψει. 

Συνήθως το χάρισμα αυτό λειτουργεί σε συνδυασμό με τα χαρίσματα των ιαμάτων (θεραπειών) και των θαυμάτων που θα εξετάσουμε παρακάτω.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κύριος μας δίνει τα χαρίσματα σαν εργαλείο και βοήθημα, όχι σαν υποκατάστατο της προσωπικής μας πίστης και σχέσης μας μαζί Του. Θα υπάρξουν φορές που θα χρειαστούμε την βοήθεια κάποιου ανθρώπου με χάρισμα πίστης, θαυμάτων ή ιαμάτων, αλλά ο πρωταρχικός τρόπος που έθεσε ο Κύριος ώστε να λαμβάνουμε από Αυτόν, είναι μέσω της προσωπική μας πίστη και της σχέση μας μαζί Του. 

Στο επόμενο μήνυμα θα εξετάσουμε τα χαρίσματα θεραπειών και θαυμάτων.

Συνεχίζεται...

Κρίση και κατάκριση

  Από Αργύρης Σιμώνης

Δεν υπάρχει μόνο σωστός και λάθος τρόπος κρίσης, αλλά εξίσου σημαντικό είναι και αυτό που κρίνουμε. 

Ο Κύριος είπε να κρίνουμε το δίκαιο (Λουκ. 12:57 και Ιωάν. 7:24), 

και χρησιμοποίησε αλληλένδετα τη λέξη "κρίση" και "διάκριση":  

"Υποκριτές, το πρόσωπο της γης και του ουρανού ξέρετε να το διακρίνετε· τούτον, όμως, τον καιρό πώς δεν τον διακρίνετε;

Γιατί, μάλιστα, και από μόνοι σας δεν κρίνετε το δίκαιο;" Λουκ. 12:56-57

Σύμφωνα με το λεξικό η λέξη "κρίση" κινείται σε μια κλίμακα που ξεκινάει από τον σχηματισμό γνώμης ή αξιολόγησης και φτάνει μέχρι την κατάκριση. Σίγουρα δεν είναι κακό να διακρίνουμε ή να εκτιμούμε μια κατάσταση ή ένα άτομο. Ο Λόγος του Θεού μάλιστα μας λέει  να δοκιμάζουμε τα πνεύματα (Α' Ιωάν. 4:1). Όταν το κάνουμε με διάκριση είναι καλό. Όταν όμως αυτό γίνεται με κατάκριση δεν είναι καλό:

"Εσύ ποιος είσαι που κρίνεις έναν ξένο δούλο; Στον δικό του Κύριο στέκεται ή πέφτει· όμως, θα σταθεί όρθιος· επειδή, ο Θεός είναι δυνατός να τον στήσει όρθιο." Ρωμ. 14:4

"Λοιπόν, ας μη κρίνουμε πλέον ο ένας τον άλλον· αλλά, κρίνετε μάλλον τούτο, το να μη βάζετε πρόσκομμα στον αδελφό ή σκάνδαλο." Ρωμ. 14:13

"Αδελφοί, μη καταλαλείτε ο ένας τον άλλον· όποιος καταλαλεί αδελφό, και κρίνει τον αδελφό του, καταλαλεί τον νόμο, και κρίνει τον νόμο· και αν κρίνεις τον νόμο, δεν είσαι εκτελεστής τού νόμου, αλλά κριτής." Ιακ. 4:11

Είναι μια πραγματικότητα ότι θα υπάρξουν φορές που θα ενοχληθούμε ή θα προσβληθούμε από κάποιους. Δεν είναι λάθος να κρίνουμε αυτές τις πράξεις. Αυτό φυσικά πρέπει να γίνεται υπό το πρίσμα του Λόγου του Θεού, γιατί οποιαδήποτε άλλη απόπειρα ερμηνείας των πράξεων  αυτών βάσει των προσωπικών μας εμπειριών ή βάσει απόψεων τρίτων για παράδειγμα, θα μας οδηγήσει σε σφάλματα. 

Όσον αφορά τα κίνητρα που κάποιος κάνει κάτι, ας αφήνουμε την κρίση αυτή στον Κύριο, επειδή καρδιογνώστης είναι μόνο ο Θεός.

Μπορεί να έχουμε πληγωθεί από λόγια που μας είπαν, αλλά τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουμε τα φορτία και τις ανησυχίες που κουβαλούν καθημερινά αυτοί οι άνθρωποι. Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε τον πραγματικό λόγο που κάνουν αυτό που κάνουν, θα ήμασταν πολύ πιο συμπονετικοί στην κρίση μας.

Ο Κύριος δεν μας απαγόρευσε να κρίνουμε, αλλά μας προειδοποίησε:

"Μη κρίνετε για να μη κριθείτε·

επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας." Ματ. 7:1-2

Έτσι λοιπόν, πρέπει να κρίνουμε αν κάτι είναι σωστό ή λάθος και κάποιες φορές να έχουμε και καταδικαστικές ποινές, όπως στο παράδειγμα του Παύλου (Α' Κορ. 5:3-5, Α' Τιμ. 1:20). 

Οι ποιμένες και οι πρεσβύτεροι επίσης φέρουν την ευθύνη της επίπληξης και της πειθαρχίας των μελών της εκκλησίας:

"Αυτούς που αμαρτάνουν, έλεγχέ τους μπροστά σε όλους, για να έχουν φόβο Θεού και οι υπόλοιποι." 1Τιμ. 5:20

Είναι όμως κάτι που δεν πρέπει να γίνεται επιπόλαια. Αυτή είναι μια προειδοποίηση ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε ακούσει από τον Θεό και δεν είναι απλά μια εκτόνωση των προσωπικών μας δυσφοριών:

"Έτσι να μιλάτε, και έτσι να κάνετε, ως μέλλοντες να κριθείτε διαμέσου τού νόμου τής ελευθερίας·

επειδή, η κρίση θα είναι ανελέητη σ' εκείνον που δεν έκανε έλεος· και το έλεος καυχάται ενάντια στην κρίση." Ιακ. 2:12-13

Θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια

 Από Αργύρης Σιμώνης

Σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα που έγιναν στη Θεσσαλονίκη, όσον αφορά τη σύλληψη του αδελφού Χάρη:

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που θεμέλιό της εδώ και αιώνες είναι η πίστη στο Θεό και στον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Η Ελλάδα είναι επίσης μια  χώρα που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται την ελευθερία της έκφρασης του λόγου και της ανεξιθρησκείας, αλλά δυστυχώς έγινε διεθνώς ρεζίλι τόσο με τον τρόπο που οι αρμόδιες αρχές χειρίστηκαν το συγκεκριμένο γεγονός όσο επίσης και με τον τρόπο που προβλήθηκε από τα ΜΜΕ, τα οποία μπροστά στο βωμό της ακροαματικότητας θυσιάζουν τα πάντα και στρέφουν την κοινή γνώμη εκεί που τους βολεύει. 

Σε παγκόσμια κλίμακα υπάρχουν αδελφοί εν Χριστώ που κινούνται στα χαρίσματα θεραπειών και θαυμάτων με μεθόδους που μπορεί σε κάποιους να φαίνονται ανορθόδοξοι. 

Ο Κύριος όμως μας έχει δώσει εντολή να διακρίνουμε και όχι να κατακρίνουμε. 

Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε εκκλησία και κάθε διακονία έχει το δικό της χαρακτήρα. Άλλωστε ούτε μεταξύ μας είμαστε ίδιοι, ούτε όλοι έχουμε τα ίδια χαρίσματα, ούτε το ίδιο κάλεσμα. Όλοι όμως είμαστε μέλη του Χριστού και έτσι πρέπει να λειτουργούμε.

Τι να πούμε μάλιστα για τις μεθόδους που ο ίδιος ο Ιησούς χρησιμοποίησε;

- Έφτυσε και έκανε πηλό για να θεραπεύσει τον τυφλό:

"Αφού είπε αυτά, έφτυσε χάμω, και από το φτύσιμο έκανε πηλό, και άλειψε τον πηλό επάνω στα μάτια τού τυφλού·" Ιωάν. 9:6

- Eξέβαλε δημόσια το άλαλο και κουφό πνεύμα από το επιληπτικό παιδί: 

"Το πνεύμα, το άλαλο και το κουφό, εγώ σε προστάζω: Βγες απ' αυτόν, και στο εξής μη μπεις μέσα σ' αυτόν.

Και το πνεύμα, αφού έκραξε, και τον σπάραξε πολύ, βγήκε· και έγινε σαν νεκρός, ώστε πολλοί έλεγαν ότι πέθανε." Μάρκ. 9:25-26

- Επιτίμησε το πονηρό πνεύμα μέσα στη συναγωγή από ένα άτομο, που για να βρίσκεται εκεί πιθανότατα ήταν ήδη πιστός:

"Και μέσα στη συναγωγή τους ήταν ένας άνθρωπος που είχε ακάθαρτο πνεύμα, και κραύγασε, λέγοντας: Αλλοίμονο! Τι είναι ανάμεσα σε μας και σε σένα, Ιησού Ναζαρηνέ; Ήρθες για να μας απολέσεις; Σε γνωρίζω ποιος είσαι, ο Άγιος του Θεού.

Και ο Ιησούς το επιτίμησε, λέγοντας: Σώπα, και βγες έξω απ' αυτόν." Και το ακάθαρτο πνεύμα, αφού τον συντάραξε και έκραξε με δυνατή φωνή, βγήκε απ' αυτόν." Μάρκ. 1:21-26

Οι εκβολές δαιμονίων, επειδή αυτός είναι ο Βιβλικός όρος και όχι ο "εξορκισμός" που έντεχνα πλασάρουν τα ΜΜΕ, δε γίνεται ούτε αθόρυβα, ούτε στα κρυφά. Και φυσικά δεν γίνονται με ανθρώπινη δύναμη, αλλά μόνο με τη δύναμη του Θεού. Οι Γραφές μας δίνουν πολλές περιγραφές επάνω σε αυτό.

Τα χαρίσματα θαυμάτων και θεραπειών δεν έχουν παρέλθει μετά το θάνατο των πρώτων αποστόλων. Αυτά δίνονται ως σημεία από τον Κύριο για να επιβεβαιώσει το κήρυγμα του Ευαγγελίου: 

"και ο Θεός έδινε επιπρόσθετη μαρτυρία με σημεία και τέρατα, και με διάφορα θαύματα, και με διανομές τού Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τη θέλησή Του." Εβρ. 2:4

Σε ποιούς τα δίνει αυτά τα σημεία ο Κύριος και ποιούς θα παρακολουθούν αυτά τα σημεία; (όχι στιγμιαία, αλλά κατ' εξακολούθηση)

"Τούτα δε τα σημεία θα παρακολουθούν εκείνους που πίστεψαν: Στο όνομά μου θα βγάζουν δαιμόνια· θα μιλούν καινούργιες γλώσσες·" Μάρκ. 16:17

Αυτό εννοεί εμένα και εσένα που πίστεψες. Όποιος δεν πιστεύει ότι με σημεία και τεράστια επιβεβαιώνεται το κήρυγμα του Ευαγγελίου στο όνομα του Ιησού Χριστού, ποτέ δεν θα τα εμπειριστεί προσωπικά γιατί:

"Σύμφωνα με την πίστη σας ας γίνει σε σας." Ματθ. 9:29

Η άγνοια και η έλλειψη προσωπικής εμπειρίας σε αυτόν τον τομέα δε δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να κατακρίνει έναν αδελφό που έχει κάλεσμα στη διακονία αυτή. Όταν δεν καταλαβαίνουμε ή δεν γνωρίζουμε κάτι πνευματικό, δεν σπεύδουμε σε βιαστικά συμπεράσματα. Προστρέχουμε στο Λόγο του Θεού και στην προσευχή και όχι στα ΜΜΕ ή στις απόψεις τρίτων.

Έχουμε ήδη τον διάβολο, τον κατήγορο των αδελφών μας, που τους κατηγορεί μπροστά στον Θεό μας ημέρα και νύχτα (Αποκ. 12:10). Δεν χρειαζόμαστε κι άλλους! Είναι πράγματα που μόνο ντροπή στο όνομα του Κυρίου φέρνουν και κακή μαρτυρία στον υπόλοιπο κόσμο. Με τέτοιες ακραίες νοοτροπίες, ακόμα και αν ο Κύριος  ξαναερχόταν, οι ίδιοι που Τον σταύρωσαν τότε, θα Τον σταύρωναν και τώρα.

Ας μείνουμε στα σοφά λόγια τού Γαμαλιήλ όταν μίλησε μέσα στο συνέδριο:

"Kαι τώρα σας λέω, να απέχετε από τους ανθρώπους αυτούς, και να τους αφήσετε· επειδή, αν η βουλή αυτή ή το έργο τούτο είναι από ανθρώπους, θα ματαιωθεί· αν, όμως, είναι από τον Θεό, δεν μπορείτε να το ματαιώσετε, και προσέχετε μήπως βρεθείτε και θεομάχοι."

Πράξ. 5:38‭-‬39 

Προσοχή λοιπόν, γιατί άλλο είναι να έχεις τον διάβολο απέναντί σου και άλλο τον ίδιο τον Θεό!

Εύχομαι ο Κύριος να μας δίνει διάκριση και σοφία για να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές και τη διχόνοια που σπέρνει ανάμεσα μας ο διάβολος. Και πάνω απ 'όλα εύχομαι η αγάπη Του Θεού να αυξάνεται μέσα μας, επειδή: 

"Από τούτο θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, εάν έχετε αγάπη ο ένας προς τον άλλον." Ιωάν. 13:35 

Αμήν!

Το χάρισμα των γλωσσών - Μέρος 2ο

 Από Αργύρης Σιμώνης

Στο προηγούμενο μήνυμα ξεκινήσαμε να μιλάμε για το χάρισμα των γλωσσών, και εδώ θα το ολοκληρώσουμε.

Η πίστη κινείται ενάντια στη σάρκα και δια πίστεως εισέρχεσαι στην πνευματική σφαίρα. Όταν προσεύχεσαι σε γλώσσες και το κάνεις ασκώντας πίστη, είναι σαν ένας διακόπτης που θέτει σε λειτουργία την πιο άγιά σου πίστη. Στην προς Κορινθίους επιστολή ο Παύλος μιλάει για μυστήρια και για την κρυμμένη σοφία του Θεού:

"αλλά, μιλάμε σοφία Θεού, μυστηριώδη, που ήταν κρυμμένη, την οποία ο Θεός προόρισε πριν από τους αιώνες προς δική μας δόξα." Α' Κορ. 2:7

Ο Παύλος αποκάλυπτε αυτά τα οποία ήταν μέχρι τότε μυστήρια. Ο Θεός δηλ. του εξήγησε αυτά τα μυστήρια και τα πήρε από τη σφαίρα του μυστηρίου κάνοντάς τα απλά για όλους. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί πώς το πέτυχε αυτό ο Παύλος και έγινε ο συγγραφέας της μισής σχεδόν Καινής Διαθήκης; 

Μπορούμε να βρούμε πολλές πληροφορίες για τον απόστολο Παύλο στην προς Γαλάτες επιστολή και στο βιβλίο των Πράξεων ξεκινώντας από το κεφ. 9. Ήταν Ιουδαίος μαθητής του Γαμαλιήλ, ενός από τους μεγαλύτερους δασκάλους του Νόμου. Εκδίωξε χριστιανούς συναινώντας ακόμα και στο θάνατό τους. Έπειτα είχε την προσωπική του συνάντηση με τον Ιησού στο δρόμο για τη Δαμασκό, όπου βλέποντας εκείνη τη λάμψη έπεσε από το άλογό του.

Σύμφωνα με τα πρώτα 2 κεφάλαια της προς Γαλάτες επιστολής, ο Παύλος είπε ότι κατέβηκε στην Ιερουσαλήμ μια φορά και είδε τον Πέτρο, αλλά από εκεί και μετά βγήκε στις ερήμους της Αραβίας, έμεινε εκεί για 3 χρόνια και κατόπιν επέστρεψε σαν απόστολος Παύλος αρχίζοντας τη διακονία του και τα ιεραποστολικά του ταξίδια. Ο Παύλος, όπως και οι περισσότεροι Ιουδαίοι της εποχής εκείνης, μπορούσαν να αποστηθίσουν τα 5 πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και γνώριζαν επίσης πολύ καλά τον Νόμο και τους προφήτες. Ήξερε τις Γραφές, αλλά σαν Σαούλ, τις είχε ερμηνεύσει λανθασμένα. Τα έβλεπε όλα μέσα από τα μάτια του Νόμου και όχι μέσω της χάρης του Θεού. Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι κατά τη διάρκεια των 3 αυτών χρόνων μιλούσε όσα γνώριζε από τις Γραφές αλλά το Άγιο Πνεύμα του αποκάλυπτε όλα αυτά τα μυστήρια, γράφοντας έτσι σχεδόν τη μισή Καινή Διαθήκη. Πώς το έκανε αυτό; Λέει ότι μιλούσε την κρυμμένη σοφία του Θεού με μυστήρια:

"αλλά, μιλάμε σοφία Θεού, μυστηριώδη, που ήταν κρυμμένη, την οποία ο Θεός προόρισε πριν από τους αιώνες προς δική μας δόξα" Α' Κορ. 2:7

Και ο ίδιος ήταν αυτός που γράφοντας στο ίδιο κοινό,  στην ίδια επιστολή (Α' Κορινθίους), λέει:

 

"αυτός που μιλάει με γλώσσα, δεν μιλάει σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό· επειδή, κανένας δεν τον ακούει, αλλά με το πνεύμα του μιλάει μυστήρια." Α' Κορ. 14:2

Μπορεί να είναι κάτι που δεν καταλαβαίνεις, αλλά όταν μιλάς σε γλώσσες εδώ μας λέει ότι μιλάς μυστήρια εν Πνεύματι:

"Επειδή, αν προσεύχομαι με γλώσσα, το πνεύμα μου προσεύχεται, αλλά ο νους μου μένει ακαρποφόρητος." Α' Κορ.14:14

Λέει επίσης:

"Γι' αυτό, αυτός που μιλάει με γλώσσα, ας προσεύχεται για να γίνει ικανός να διερμηνεύει." 1Κορ. 14:13

Οπότε όταν προσεύχεσαι σε γλώσσες χρειάζεται να προσεύχεσαι να λάβεις και την ερμηνεία και εδώ αναφέρεται στο χάρισμα των γλωσσών που διενεργείται μέσα στην εκκλησία. Στην ίδια επιστολή επίσης διαβάζουμε:

"Ευχαριστώ τον Θεό μου ότι, μιλάω περισσότερες γλώσσες από όλους εσάς." Α' Κορ. 14:18

Μιλούσε σε γλώσσες εκτός εκκλησίας περισσότερο απ' όλους μαζί! Και λέω εκτός εκκλησίας επειδή ο ίδιος ο Παύλος είχε πει:

"όμως, μέσα στην εκκλησία προτιμώ να μιλήσω πέντε λόγια με τον νου μου, για να κατηχήσω και άλλους, παρά μύρια λόγια με γλώσσα." Α' Κορ. 14:19

Ο λόγος που τα λέω όλα αυτά είναι επειδή κάποιοι ισχυρίζονται ότι πρέπει να μιλάς σε γλώσσες μόνον εφ' όσον μπορείς και να διερμηνεύεις, αλλά εδώ βλέπουμε τον Παύλο να μιλά σε γλώσσες μόνος του, στην προσωπική ώρα προσευχής και όχι προς την Eκκλησία. 

Tο χάρισμα των γλωσσών μπορεί να λειτουργήσει σε προσωπικό επίπεδο με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί και μέσα στην Eκκλησία, όπως επίσης μπορείς να ζητήσεις από το Θεό την ερμηνεία με τον ίδιο τρόπο που τη ζητάς και μέσα στην Eκκλησία.

Πιστεύω ένας από τους λόγους, όχι ο μοναδικός, αλλά ένας από τους λόγους που ο Παύλος έλαβε όλη αυτή την αποκάλυψη επάνω στη χάρη του Θεού που απλά διέφυγε από πολλούς άλλους, ήταν επειδή έπαιρνε αυτά που ήξερε από τις Γραφές, προσευχόταν επάνω τους σε γλώσσες και ζητούσε από το Θεό την ερμηνεία τους. Πίστευε ότι στο πνεύμα του είχε νου Χριστού (1Κορ. 2:16) και προσευχόταν αυτή η πνευματική σοφία η οποία ήταν "αποταμιευμένη" στο αναγεννημένο του πνεύμα να μορφώσει το νου του ώστε να δει πως ο Ιησούς ήταν η εκπλήρωση της Παλαιάς Διαθήκης και ότι δεν είμαστε πλέον κάτω από όλους αυτούς τους κανονισμούς και τις διατάξεις του Νόμου και πως υπάρχει ένας νέος τρόπος που μπορούμε να έχουμε σχέση με το Θεό δια της χάρης Του! 

Συνεπώς, πιστεύω ότι ένας από τους βασικότερους τρόπους που ο Παύλος έλαβε όλες αυτές τις αποκαλύψεις ήταν με το να προσεύχεται σε γλώσσες και να ζητά την ερμηνεία τους. Η αντίληψή σου σου θα ξεκαθαρίσει και θα διευρυνθεί και αν προσευχηθείς και για την ερμηνεία, το Πνεύμα της αλήθειας θα σε οδηγήσει σε όλη την αλήθεια και θα σου αναγγείλει τα μέλλοντα (Ιωάν. 16:13).

Είναι επίσης πολύ σημαντικό να θυμάσαι ότι όταν προσεύχεσαι σε γλώσσες δε σημαίνει ότι το πρώτο πράγμα που θα έρθει στο μυαλό σου είναι και από το Θεό. Αυτό θέλει προσοχή! Θα πρέπει να ελέγχεις τα πάντα μέσα από το πρίσμα του Λόγου του Θεού. Όπως και με την προφητεία, για κάθε λόγο που δίνεται θα πρέπει να υπάρχει διάκριση:

"Οι προφήτες, όμως, ας μιλάνε ανά δύο ή τρεις, και οι άλλοι ας διακρίνουν." 1Κορ. 14:29

Αν είσαι πολύ νέος στην πίστη και δεν γνωρίζεις ακόμα το Λόγο του Θεού, πήγαινε σε έναν πνευματικά ώριμο αδελφό και μοιράσου μαζί του αυτές τις σκέψεις που σου ήρθαν αφού προσευχήθηκες σε γλώσσες. Πήγαινε σε κάποιον που έχει μελετήσει τη Γραφή και έχει σοφία Θεού, και άφησέ τον να κρίνει αν αυτό που άκουσες ήταν ο Θεός που σου μιλούσε.

Μπορείς κι εσύ να αξιολογήσεις τις σκέψεις σου δια μέσω του Λόγου επειδή ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και διερευνάει τούς συλλογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς (Εβρ. 4:12).

Θα καθορίσει αν οι σκέψεις σου είναι από το Θεό ή απλά από τον εαυτό σου.

Το χάρισμα των γλωσσών είναι ένα από τα δυνατότερα εργαλεία που μας έδωσε ο Θεός και πιστεύω ότι αυτός είναι και ο λόγος που ο διάβολος το πολεμάει τόσο πολύ. Κάποιοι μπορεί να σου εναντιωθούν που μιλάς σε γλώσσες και ιδιαίτερα οι θρησκόληπτοι άνθρωποι.

"Ώστε, αδελφοί, ζητάτε με ζήλο το να προφητεύετε, και το να μιλάνε με γλώσσες μη το εμποδίζετε." 1Κορ. 14:39

Χωρίς το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και τα πνευματικά χαρίσματα, είναι σα να προσπαθείς να σβήσεις μια πυρκαγιά με νεροπίστολο! Χρειάζεσαι  δύναμη για να το κάνεις αυτό, τη δύναμη για την οποία μίλησε ο Ιησούς:

"αλλά, θα πάρετε δύναμη, όταν έρθει επάνω σας το Άγιο Πνεύμα· και θα είστε μάρτυρες για μένα και στην Ιερουσαλήμ και σε ολόκληρη την Ιουδαία και στη Σαμάρεια, και μέχρι το τελευταίο άκρο τής γης." Πράξ. 1:8

Αμήν!