Από Αργύρης Σιμώνης
Στα προηγούμενα μηνύματα της σειράς "Νους Χριστού", εξήγησα κάποιες θεμελιώδεις αλήθειες που πρέπει εμείς σαν χριστιανοί να γνωρίζουμε, ώστε να μπορούμε να σταθούμε στη μάχη και να αντισταθούμε στον εχθρό. Γι αυτό είναι απαραίτητο να δείτε και τα προηγούμενα μηνύματα πριν δείτε αυτό.
Σήμερα θα εξηγήσω πώς λειτουργεί η διακονία της απελευθέρωσης. Έχω ήδη μιλήσει για τη φιλοσοφία που έχει ο κάθε άνθρωπος, δηλαδή τον προσωπικό του τρόπο σκέψης που κατ' επέκταση διαμορφώνει τις αποφάσεις και τις πράξεις του. Υπάρχουν δύο βασικές φιλοσοφίες πάνω στις οποίες κινούνται οι εκκλησίες σήμερα:
- Η φιλοσοφία του προσχεδιασμού ή προκαθορισμού,
σύμφωνα με την οποία η εκκλησία λειτουργεί βάσει ενός συγκεκριμένου προγράμματος, με τη βεβαιότητα ότι έτσι θα πετύχει τους στόχους της. Στα πλαίσια του καλουπιού αυτού οι πρακτικές που χρησιμοποιούνται είναι συγκεκριμένες και δεν προβλέπονται τροποποιήσεις ή αλλαγές.
- Η φιλοσοφία του πολέμου,
όπου η εκκλησία αναγνωρίζει ότι βρίσκεται σε πόλεμο, είναι ευέλικτη και έτοιμη να προσαρμοστεί στις ανάγκες που υπάρχουν και αναγνωρίζει ότι η μάχη μας δεν είναι ενάντια σε σάρκα και αίμα (Εφεσ. 6:10-18).
Η διακονία της απελευθέρωσης βασίζεται στην δεύτερη φιλοσοφία, τη φιλοσοφία του πολέμου. Η πρώτη φιλοσοφία που ανέφερα (του προσχεδιασμού ή προκαθορισμού), εξηγεί γιατί πολλοί χριστιανοί δεν πιστεύουν στο υπερφυσικό και φυσικά δεν το εμπειρίζονται. Πιστεύουν για παράδειγμα ότι οι θεραπείες και τα θαύματα ήταν μέρος της διακονίας μόνο των πρώτων αποστόλων, αλλά έχουν παρέλθει επειδή πλέον έχουμε τον γραπτό λόγο του Θεού και αυτό μας αρκεί. Είναι κάτι που το αναγνωρίζετε σήμερα;
Ας τα εξετάσουμε τώρα με τη σειρά. Η πρώτη περίπτωση είναι η φιλοσοφία του προσχεδιασμού/προκαθορισμού.
Ένας από τους πατέρες της εκκλησίας, ο άγιος Αυγουστίνος εισήγαγε αυτήν την φιλοσοφία , όπου παρουσίασε μια έκδοση του Θεού τραβηγμένη τόσο πολύ στα άκρα, που στην τελική ο Θεός είναι ο υπεύθυνος, ο δημιουργός και ο εγκρίνων για κάθε κακό που συμβαίνει στον κόσμο, ώστε μέσω αυτού να εκπληρώσει κάποιο μυστήριο σχέδιο που έχει, και να δοξαστεί με έναν μυστηριώδη τρόπο που δεν μας τον φανερώνει.
Υπάρχουν σημεία μέσα στο λόγο του Θεού που εν μέρει θα μπορούσαν να στηρίξουν μια τέτοια άποψη, αλλά κάθε φορά που παίρνεις οποιαδήποτε αλήθεια του Θεού και την τραβάς στα άκρα, θα καταλήξεις σε πλάνη. Αυτός μάλιστα είναι και ο λόγος που έχουν ξεφυτρώσει τόσες πολλές λανθασμένες διδασκαλίες και αιρέσεις.
Το ίδιο ισχύει και με την απελευθέρωση. Αν τραβήξεις στα άκρα την διακονία της απελευθέρωσης, θα βρεθείς στο σημείο όπου θα αγνοήσεις βασικά πράγματα όπως η βιβλική μαθητεία, η πειθαρχεία, η μετάνοια και η αποχή από την αμαρτία. Θα αρχίσεις να βλέπεις δαιμόνια πίσω από κάθε γωνία και θα αγνοήσεις το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να ασθενούν από φυσικούς παράγοντες και να χρίζουν ιατρικής βοήθειας εξ' αιτίας σωματικών και ψυχικών διαταραχών που έχουν.
Συνοπτικά, αυτό που πιστεύω ότι ξεκίνησε με τον άγιο Αυγουστίνο και αργότερα επεκτάθηκε στους κόλπους της εκκλησίας, είναι ότι όλο το κακό που υπάρχει είναι στο θέλημα του Θεού, ή αλλιώς το "επιτρέπει" για να φέρει σε εκπλήρωση το μυστηριώδες θέλημά Του ώστε να δοξαστεί. Πώς λοιπόν μπορείς να αγαπήσεις και να εμπιστευτείς έναν τέτοιο Θεό και πώς μπορείς να αντισταθείς και να πολεμήσεις το κακό, αν πιστεύεις ο Θεός είναι Αυτός που το ενέκρινε εξ' αρχής; Αυτού του είδους η θεολογία είναι πολύ επικίνδυνη και το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλεί σύγχυση στους πιστούς και να δημιουργεί παθητικούς χριστιανούς.
Καταλαβαίνω ότι όλοι μας θέλουμε να δούμε τον Θεό να δοξάζεται μέσα από τη ζωή μας και τη ζωή άλλων ανθρώπων, αλλά θέλω να μου πείτε πώς μπορεί ο βιασμός ενός παιδιού να αποβλέπει στην μυστηριώδη δόξα του Θεού, ή η άποψη ότι ο Θεός προκαθόρισε κάποιους ανθρώπους να χαθούν στην κόλαση για να δοξαστεί ο ίδιος;
Όταν εξετάζουμε τις Γραφές με νου Χριστού, βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από αυτού του είδους την φιλοσοφία. Θα χρησιμοποιήσω κάποια πολύ γνωστά λόγια που είπε ο Ιησούς προσευχόμενος στον Πατέρα:
"ας έρθει η βασιλεία Σου· ας γίνει το θέλημά Σου, όπως στον ουρανό, έτσι και επάνω στη γη·" Ματθ. 6:10
Αυτό σημαίνει πως ό,τι συμβαίνει στη γη δεν είναι απαραίτητα στο θέλημα του Θεού. Βλέπουμε τον Ιησού να μιλάει στα κύματα, να κοπάζει θύελλες, να θεραπεύει ασθενείς, να εκβάλει δαιμόνια και να ανασταίνει νεκρούς. Αν οι θύελλες, οι ασθένειες ο θάνατος και τα δαιμόνια ήταν στο θέλημα του Θεού, τότε είτε ο Θεός είναι σαδιστής και του αρέσει να μας βασανίζει, ή ο Ιησούς με αυτά που έκανε ήταν σε ανυπακοή στον Πατέρα.
Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι Θεός αγάπης και όχι μόνο δεν εγκρίνει και δεν επιτρέπει το κακό, αλλά είναι και σε πόλεμο εναντίον του:
"Γι' αυτό φανερώθηκε ο Υιός τού Θεού, για να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου." A'Ιωάν. 3:8
Κάθε κακό είναι έργο του διαβόλου και όχι του Θεού. Κάθε θάνατος, κάθε καταστροφή, κάθε ασθένεια, κάθε πείνα και κάθε αδικία που συμβαίνει στον κόσμο είναι δάκτυλος διαβόλου και όχι Θεού. Είναι καιρός πια εμείς οι χριστιανοί να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τα δακτυλικά αποτυπώματα του πραγματικού ενόχου για κάθε κακό που συμβαίνει.
O λόγος που το αναφέρω αυτό είναι ότι όπως είπα, μια τέτοια νοοτροπία δημιουργεί εντελώς παθητικούς χριστιανούς. Δεν μπορεί κάποιος να αποδεχτεί την διακονία της απελευθέρωσης αν μέσα του βρίσκεται σε σύγχυση και δεν ξέρει αν τελικά θα πρέπει να πολεμήσει το κακό ή να ευχαριστήσει τον Θεό που το επιτρέπει.
Όλα αυτά που σας λέω δεν είναι απλά θεωρίες ή πληροφορίες. Είναι προσωπικές αποκαλύψεις και εμπειρίες που είχαμε εγώ και η γυναίκα μου η Πέγκυ όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε στη διακονία και όπως αλλάξαν τη δική μας ζωή, εύχομαι να αλλάξουν και τη δική σας.
Ας δούμε λίγο πιο πρακτικά αυτό που προσπαθώ να πω. Πας την Κυριακή στην εκκλησία και προσεύχεσαι στον Θεό να σου δώσει δύναμη για να υπομείνεις τον καρκίνο που για κάποιο μυστηριώδη λόγο έχει επιτρέψει να έχεις, και Τον παρακαλάς μέσα από την ασθένεια αυτή να ολοκληρώσει το σχέδιό Του για να δοξαστεί το όνομά Του.
Οκ, δέχομαι ότι ο Κύριος μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε κακό που μας συμβαίνει προς δική Του δόξα και να μετατρέψει κάθε κατάρα σε ευλογία. Όταν όμως αρχίζεις να αποδίδεις την ευθύνη στο Θεό για το κακό που σου συμβαίνει και ζητάς τη βοήθειά Του για να το αντιμετωπίσεις, αυτόματα πηγαίνεις ενάντια στον ίδιο τον Χριστό, που
"o Θεός τον έχρισε με Πνεύμα Άγιο και με δύναμη, ο οποίος πέρασε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους εκείνους που καταδυναστεύονταν από τον διάβολο." Πράξ. 10:38
Δείτε τώρα στη συνέχεια της ιστορίας ποιο είναι το σημείο που προκαλεί τη μεγαλύτερη σύγχυση:
Την Κυριακή στην εκκλησία προσεύχεσαι
"Κύριε δώσε μου δύναμη να αντέξω τον καρκίνο που επέτρεψες να έχω"
και τη Δευτέρα πηγαίνεις στο γιατρό και του λες
"Γιατρέ βοήθησέ με να σκοτώσω τον καρκίνο".
Τη μια μέρα ευχαριστείς το Θεό που σε έκανε άρρωστο ώστε το μυστηριώδες θέλημά Του να εκπληρωθεί στη ζωή σου, και την άλλη προσπαθείς να βρεις τον καλύτερο γιατρό που θα σε απαλλάξει από αυτήν την ασθένεια. Βλέπετε τη σύγχυση που προκαλεί αυτή η θεολογία; Είναι τελικά οι γιατροί πολέμιοι του Θεού; Και αν είναι, τότε γιατί πηγαίνουμε σε αυτούς;
Ας εξετάσουμε τώρα την δεύτερη περίπτωση, όπου αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι πλέον σε πόλεμο και ότι δεν πολεμάς ενάντια σε σάρκα και αίμα (Εφεσ. 6:12). Εδώ παύεις να είσαι παθητικός θεατής περιμένοντας τη μέρα που ο Κύριος θα έρθει και θα σε παραλάβει στον ουρανό. Γίνεσαι στρατιώτης και μπαίνεις με σθένος στη μάχη. Βγαίνεις από την προσευχή του στυλ "Αν είναι στο θέλημά σου Κύριε", αλλά πλέον γνωρίζεις ποιο είναι το θέλημα του Θεού και αρχίζεις να προσεύχεσαι με εξουσία Θεού και δύναμη Πνεύματος.
Καταλαβαίνεις ότι όλος ο κόσμος βρίσκεται σε πόλεμο, όχι ενάντια σε σάρκα και αίμα, αλλά ενάντια πονηρών δυνάμεων που βρίσκονται στα επουράνια και εσύ δεν είσαι παραθεριστής, αλλά πολεμιστής στην πρώτη γραμμή μάχης.
Αν η φιλοσοφία σου είναι ότι η ζωή είναι διακοπές και έχεις τη νοοτροπία του φάε, πιες, γλέντα όσο προλαβαίνεις, τότε συνεχώς θα αναρωτιέσαι γιατί όλα αυτά τα κακά να συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους.
Αν όμως κατανοείς ότι βρίσκεσαι σε πόλεμο, δεν παραπονιέσαι για τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, αλλά είσαι πάντα ευγνώμων στον Θεό για ο,τιδήποτε καλό σου συμβαίνει. Όταν πηγαίνεις στον πόλεμο και δίνεις τις μάχες σου με τον εχθρό, είσαι ευγνώμων για κάθε φορά που γυρνάς πίσω ζωντανός, και σταματάς να παραπονιέσαι για τη σούπα σου που κρύωσε, την παραγγελία σου που άργησε να έρθει ή που το στρώμα στο κρεβάτι σου δεν είναι αρκετά μαλακό.
Ο Παύλος στην Εφεσ. 6:11 μας λέει ότι στον πόλεμο πρέπει να φορέσουμε την πανοπλία μας και όχι τις πιτζάμες μας.
Είναι αλήθεια ότι ο Κύριος έχει νικήσει ήδη τον διάβολο, αλλά ο πόλεμος συνεχίζει να υφίσταται.
Η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας θα απομακρύνει κάθε παράπονο από μέσα σου και θα σου δώσει απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα όπως
"γιατί να υπάρχει όλο αυτό το κακό επάνω στη γη"
και
"γιατί να συμβαίνουν κακά πράγματα σε καλούς ανθρώπους;"
Έτσι, ο Θεός γίνεται ο πολύτιμος σύμμαχός μας και καθώς συνεργαζόμαστε μαζί Του εναντιωνόμαστε στις δυνάμεις του σκότους. Σταματούμε να Τον κατηγορούμε και να Τον θεωρούμε υπεύθυνο για το κακό που υπάρχει και με τη βοήθειά Του πολεμάμε ενάντια σε αυτό το κακό.
Στις Γραφές υπάρχουν 37 καταγεγραμμένα θαύματα που έκανε ο Ιησούς. Πολλά από αυτά ήταν θεραπείες, και 7 από αυτά ήταν απελευθερώσεις από δαιμόνια. Η καρδιά της διακονίας της απελευθέρωσης είναι η απάντηση του Θεού στην κραυγή του λαού Του. O Κύριος είπε στον Μωυσή:
"Είδα, είδα την ταλαιπωρία του λαού μου, που είναι στην Αίγυπτο, και άκουσα την κραυγή τους εξαιτίας των εργοδιωκτών τους· επειδή, γνώρισα την οδύνη τους·" Έξ. 3:7
και συνεχίζει στο εδ. 10:
"έλα, λοιπόν, τώρα, και θα σε αποστείλω στον Φαραώ, και θα βγάλεις τον λαό μου, τους γιους Ισραήλ, από την Αίγυπτο." Έξ. 3:10
Η απελευθέρωση δεν είναι ένα σόου για να ανεβάσει ακροαματικότητες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε ένα μέσο για να υψώσει εγωισμούς και υπερηφάνειες ότι έχουμε δύναμη επάνω σε άλλες οντότητες. Δείτε τι συνέβη με τους 70 μαθητές που ο Ιησούς απέστειλε:
"Και οι 70 επέστρεψαν με χαρά, λέγοντας: Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε μας στο όνομά Σου." Λουκ. 10:17
και ο Ιησούς τους απάντησε:
"Μη χαίρεστε σ' αυτό, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται σε σας· αλλά, να χαίρεστε περισσότερο ότι, τα ονόματά σας γράφτηκαν στους ουρανούς." Λουκ. 10:20
Η διακονία της απελευθέρωσης είναι διακονία ελέους και συμπόνοιας. Βοηθάει τους δεσμίους να ελευθερωθούν, να έρθουν πιο κοντά στο Θεό, και να μπορέσουν να περπατήσουν στο δρόμο που ο Κύριος έχει σχεδιάσει για τη ζωή τους.
Ο Μωυσής δεν έβγαλε τον λαό Ισραήλ από την Αίγυπτο με σκοπό να γράψει ένα βιβλίο που θα γινόταν μπεστ σέλερ, ούτε να γυρίσει κινηματογραφική ταινία για τη ζωή του.
Το έλεος και τα σπλάχνα του Θεού για τον λαό Του ήταν αυτό που έκανε τον Κύριο να διαλέξει τον Μωϋσή, που ο ίδιος ήταν ένας από αυτούς, είχε ζήσει κι αυτός στο μέρος στο οποίο τον απέστειλε και του έδωσε τη δύναμη που χρειαζόταν για να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που κρατούσαν το λαό του δέσμιο ώστε να τους ελευθερώσει.
Αυτός ακριβώς είναι ο χαρακτήρας της διακονίας απελευθέρωσης. Ο Μωϋσής δεν ζήτησε από τον λαό να δουλέψει πιο σκληρά, λες και η σκληρή εργασία θα τους απελευθέρωνε από τον Φαραώ. Αν δεν κατανοήσεις την λειτουργία της διακονίας της απελευθέρωσης, θα ζητάς πάντα από αυτούς που είναι δεμένοι να δουλεύουν περισσότερο, να προσπαθούν περισσότερο.
Η σκληρή δουλειά όχι μόνο δεν τον αποδυναμώνει, αλλά όσο περισσότερο δουλεύεις, τόσο δυνατότερος γίνεται.
Οπότε η αποστολή του Μωϋσή δεν ήταν να μαστιγώσει το λαό ώστε να δουλέψουν περισσότερο, αλλά να καταστρέψει τις δυνάμεις εκείνες που τους έκαναν δυστυχισμένους και να τους ελευθερώσει από τα δεσμά που τους κρατούσαν σε αιχμαλωσία.
Εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι. Η σκληρή δουλειά είναι σημαντική, όπως και η πειθαρχεία και η μαθητεία. Όλα αυτά έχουν τη θέση τους στη ζωή σου, αλλά όταν ένα δαιμόνιο είναι υπεύθυνο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, η πειθαρχεία, η μαθητεία, η συμβουλευτική, τα φάρμακα, η ανάγνωση της Γραφής και η νηστεία δεν πρόκειται να σε ελευθερώσουν. Τα δαιμόνια πρέπει να αντιμετωπιστούν. Να επιτιμηθούν και να φύγουν. Ο Μωϋσής δεν ζήτησε από τον λαό να προσευχηθεί στο Θεό. Πήγε κατ' ευθείαν να αντιμετωπίσει τον Φαραώ, πρόσωπο με πρόσωπο, και στο τέλος τους ελευθέρωσε.
Συνοπτικά λοιπόν, η διακονία της απελευθέρωσης είναι:
- διακονία ελέους και συμπόνοιας προς τους ανθρώπους
και
- διακονία αντιμετώπισης του εχθρού.
O απόστολος Παύλος μας γράφει:
"Ο φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδή είναι σ' αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο." A'Κορ. 2:14
Η άγνοια επάνω στα πνευματικά συνήθως προκαλεί δύο αντιδράσεις. Ή θα φέρει φόβο, ή θα προκαλέσει την ειρωνεία και τον χλευασμό. Κι αυτό, επειδή οι άνθρωποι έχουν την τάση ή να φοβούνται ή να κοροϊδεύουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν.
Στο επόμενο μήνυμα θα μιλήσω για κάποιες βασικές αρχές που πρέπει να γνωρίζουμε. Είναι απλές αρχές που δίνουν καλύτερη κατανόηση επάνω στη διακονία της απελευθέρωσης, επειδή πέρσι υπήρξαν κάποια γεγονότα στη Θεσσαλονίκη που προκάλεσαν ταραχή, συλλήψεις από την αστυνομία, αντιπαραθέσεις και πολλά αρνητικά σχόλια ακόμα και στα ΜΜΕ που κάλυψαν τηλεοπτικά το γεγονός, όταν μια χριστιανική ομάδα διακόνησε δημόσια στο κέντρο της πόλης.
Συνεχίζεται...
Δείτε το βίντεο στο κανάλι μας στο YouTube:
