Από Αργύρης Σιμώνης
Ο Κύριος μας δίνει έναν πολύ ωραίο οδηγό επίλυσης διαφορών ή διαφωνιών με άλλους, που όμως σπάνια ακολουθείται:
"Και αν ο αδελφός σου αμαρτήσει σε σένα, πήγαινε, και έλεγξέ τον, ανάμεσα σε σένα και σ' αυτόν, μόνον· αν σε ακούσει, κέρδησες τον αδελφό σου·
αν, όμως, δεν ακούσει, πάρε μαζί σου ακόμα έναν ή δύο, για να επιβεβαιωθεί κάθε λόγος από το στόμα δύο ή τριών μαρτύρων.
Και αν τους παρακούσει, πες το στην εκκλησία· αλλά, αν και την εκκλησία παρακούσει, ας είναι σε σένα σαν τον εθνικό ή τον τελώνη." Ματθ. 18:15-17
Το πρώτο βήμα, που δίνεται στο εδάφιο 15, είναι να πάμε απευθείας σε εκείνους με τους οποίους έχουμε το πρόβλημα. Αντί αυτού όμως πολλές φορές πηγαίνουμε σε άλλους για να παραπονεθούμε. Έτσι, γινόμαστε ένα εργαλείο στα χέρια του διαβόλου για να διαδώσει την προσβολή και να μολύνει και άλλους με τη διαμάχη αυτή:
"επειδή, όπου υπάρχει φθόνος και φιλονικία, εκεί είναι ακαταστασία, και κάθε αχρείο πράγμα." Ιακ. 3:16
Σε περίπτωση που δεν βγει άκρη στο πρώτο βήμα, είναι σοφό να πάρουμε μαζί μας δυο άλλους ανθρώπους που μπορούν να είναι αντικειμενικοί, που θα ακούσουν και τις δύο πλευρές του θέματος και θα καταλήξουν σε μια αμερόληπτη κρίση.
Εάν αυτό δεν λύσει τη σύγκρουση ή δεν φέρει το άτομο σε μετάνοια, τότε το πρόβλημα πρέπει να τεθεί ενώπιον ολόκληρης της εκκλησίας. Αυτή η ομαδική πίεση είναι πολύ αποτελεσματική, ειδικά αν το άτομο που πειθαρχείται αγαπά και σέβεται πραγματικά τους άλλους στην εκκλησία.
Αν και πάλι δεν υπάρχει μετάνοια, τότε το τελευταίο βήμα είναι ολόκληρη η εκκλησία να μεταχειριστεί το άτομο που βρίσκεται σε απείθεια όπως σε ένα άτομο που είναι στον κόσμο μακρυά από τον Θεό. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάμε να το αγαπούμε. Καλούμαστε να αγαπούμε όλους τους ανθρώπους. Σημαίνει όμως ότι δεν συναναστρεφόμαστε μαζί τους, έτσι ώστε το άτομο να ντραπεί και να μετανοήσει.(Α' Κορινθίους 5:9-11 και Β' Θεσσαλονικείς 3:14-15)
Ο Παύλος μας δίνει οδηγία και για το τελευταίο βήμα που παίρνουμε, όταν το άτομο συνεχίζει να απειθεί ακόμα και μπροστά στον έλεγχο ολόκληρης της Εκκλησίας:
"να παραδώσετε τον άνθρωπο αυτού τού είδους στον σατανά για όλεθρο της σάρκας, ώστε το πνεύμα του να σωθεί κατά την ημέρα τού Κυρίου Ιησού." 1Κορ. 5:5
Η παράδοση αυτού του ανθρώπου στον Σατανά για την καταστροφή της σάρκας του ήταν το τελευταίο βήμα στην εκκλησιαστική πειθαρχία. Υπάρχουν δύο άλλοι άνδρες τους οποίους ο Παύλος παρέδωσε στον Σατανά για αυτόν τον σκοπό (Α' Τιμόθεο 1:20).
"από τους οποίους είναι ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος, που τους παρέδωσα στον σατανά, για να μάθουν να μη βλασφημούν." 1Τιμ. 1:20
Εδώ καθαρά γίνεται απόσυρση τη μεσολάβησής μας για λογαριασμό άλλων, για τη προστασία τους δηλαδή, προς διατήρηση των αμαρτιών τους σε αυτούς. Αυτό σημαίνει ότι αρχίζουν να θερίζουν αυτό που έχουν σπείρει επειδή δεν ακυρώνουμε τις δραστηριότητες του Σατανά μέσω των προσευχών μας.
Το να παραδίδουμε ανθρώπους στον Σατανά δεν σημαίνει ότι τους καταδικάζουμε στην κόλαση, ούτε σημαίνει ότι θα πεθάνουν σωματικά.
Είναι κάτι που πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και σαν μοναδικό σκοπό έχει το μάθημα αυτό να τους φέρει στα συγκαλά τους.
Η πρακτική αυτή μας εξηγεί ο Παύλος ότι έχει να κάνει με την πειθαρχία μέσα στην Εκκλησία και για να έχει αποτέλεσμα πρέπει να γίνεται με τη συμμετοχή όλων. Στο τέλος όμως η Εκκλησία αγκαλιάζει ξανά και παρηγορεί τον μετανοημένο:
"Είναι αρκετό σ' αυτόν αυτή η επίπληξη που γίνεται από τους περισσότερους. Ώστε, το αντίθετο, πρέπει μάλλον να τον συγχωρήσετε, και να τον παρηγορήσετε, ώστε αυτόν τον άνθρωπο να μη τον καταπιεί η υπερβολική λύπη. Γι' αυτό, σας παρακαλώ βεβαιώστε σ' αυτόν την αγάπη σας." 2Κορ. 2:6-8
Αυτός άλλωστε είναι και ο απώτερος σκοπός της πρακτικής αυτής. Nα φέρει το άτομο σε μετάνοια.
Το μόνο ατομικό παράδειγμα που αναφέρεται στη Γραφή είναι στην 1Τιμ. 1:20, όπου ο Παύλος το κάνει στον Υμέναιο και τον Αλέξανδρο "για να μάθουν να μη βλασφημούν."
Όλη αυτή η εκκλησιαστική πειθαρχία εξαρτάται από το αν η εκκλησία είναι μια εκκλησία που προσεύχεται, αγαπά και είναι υγιής. Εάν σε μια εκκλησία δεν υπάρχει αγάπη μεταξύ των μελών της, η απόσυρση της συναναστροφής δεν έχει νόημα. Σε ένα άτομο δεν θα λείψει αυτό που δεν υπήρχε ποτέ. Επίσης, η απόσυρση της μεσιτείας μας για έναν αδελφό ή αδελφή, όπως όταν τον παραδίδουμε στον Σατανά, δεν έχει νόημα αν δεν έχουμε προσευχηθεί για αυτό το άτομο εξαρχής.
Στο τέλος επικρατεί η αγάπη και η συγχώρεση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου