Συγχώρεση - Η υπερδύναμη που σπάει δεσμά

 Από Αργύρης Σιμώνης

"Τότε, αφού τον πλησίασε ο Πέτρος, είπε: Κύριε, πόσες φορές αν ο αδελφός μου αμαρτήσει σε μένα, θα τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές; Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι 70 φορές επτά." Ματθ. 18:21-22

Ο Πέτρος νόμιζε ότι ήταν αρκετά γενναιόδωρο το να συγχωρήσεις κάποιον 7 φορές, αλλά ο Ιησούς ανέβασε τον πήχη πολύ περισσότερο, στις 490 φορές! Αυτό βέβαια που εννοούσε ήταν ότι η συγχώρεση δεν έχει όριο και πρέπει να βαδίζουμε συνεχώς με καρδιά συγχώρεσης. Κάποιοι ίσως να μην τη λάβουν, αλλά εμείς σαν Χριστιανοί πρέπει να είμαστε πάντα πρόθυμοι να την προσφέρουμε. 

Μελετώντας την παραβολή του Ιησού με τον βασιλιά, που θέλησε να εξετάσει τους λογαριασμούς του με τους δούλους του (Ματ. 18:23-35) μπορούμε να βρούμε πολλά διδάγματα επάνω στο θέμα της συγχώρεσης.

Εκείνες τις μέρες δεν μπορούσες να δηλώσεις χρεωκοπία όπως γίνεται σήμερα. Αν δεν μπορούσες να πληρώσεις το χρέος σου, πουλούσαν τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου και όλα τα υπάρχοντά σου, και εσύ κατέληγες είτε σκλάβος, είτε στη φυλακή. Και αν τα υπάρχοντά σου δεν ήταν αρκετά να καλύψουν το χρέος, έμενες στη φυλακή για όλη σου τη ζωή. 

Όταν λοιπόν ο βασιλιάς ανακάλυψε το χρέος του υπηρέτη του, αυτός έκανε το μοναδικό πράγμα που του είχε απομείνει:

"Καθώς, λοιπόν, ο δούλος, έπεσε στα πόδια του, τον προσκυνούσε, λέγοντας: Κύριε, μακροθύμησε σε μένα, και θα σου τα αποδώσω όλα." Ματθ. 18:26

Κοιτάξτε την αντίδραση του Βασιλιά:

"Και επειδή ο κύριος εκείνου τού δούλου τον σπλαχνίστηκε, τον άφησε ελεύθερο, του χάρισε μάλιστα και το δάνειο." Ματθ. 18:27

Το χρέος που όφειλε ο υπηρέτης ήταν 10.000 τάλαντα. Με μια μελέτη που έκανα, σε σημερινή αξία θα αναλογούσαν περίπου με 6,5 δισ. ευρώ! Όπως καταλαβαίνετε, ήταν αδύνατο να πληρωθεί ένα τέτοιο χρέος, γι' αυτό και του το χάρισε.

Ένα παρόμοιο χρέος είχαμε και εμείς: Το χρέος της αμαρτίας μας, το οποίο μπορούσε να ξεπληρωθεί μόνο με το αίμα του Κυρίου μας. 

Στην παραβολή υπάρχει και μια σοβαρή προειδοποίηση. Βλέπουμε ότι ο υπηρέτης παρ' όλο που του συγχωρέθηκε ένα τόσο μεγάλο χρέος, από τη μεριά του δε συγχώρησε το μικρό χρέος του συνδούλου του. Όταν μένουμε σε ασυγχωρησία παραδινόμαστε στους βασανιστές (Ματ.18:34) Επιτρέπουμε δηλαδή στον διάβολο να έρθει με κάθε λογής κακό στη ζωή μας. Κατάθλιψη, φόβο, ασθένεια, φτώχια και πολλά άλλα. 

Η συγχώρεση είναι επιλογή και όχι συναίσθημα! 

"Και αν επτά φορές την ημέρα αμαρτήσει σε σένα, και επτά φορές την ημέρα επιστρέψει σε σένα, λέγοντας: Μετανοώ, θα τον συγχωρήσεις. 

Και οι απόστολοι είπαν στον Κύριο: Αύξησέ μας την πίστη." Λουκ. 17:4-5

Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που συμβαίνει εδώ. Μόλις ο Ιησούς μιλά για συγχώρεση, οι μαθητές Του ζητούν να τους αυξήσει την πίστη. Είχαν παρευρεθεί σε τόσα υπέροχα θαύματα που έκανε ο Κύριος μπροστά τους, και όμως αυτό δεν τους ενέπνευσε ποτέ να ζητήσουν μεγαλύτερη πίστη. 

Πραγματικά, το να περπατάμε με αγάπη και συγχώρεση ο ένας με τον άλλο χρειάζεται πίστη! Η ασυγχωρησία δεν πληγώνει τον άλλον, αλλά εσένα που την κρατάς. Είναι σαν να πίνεις δηλητήριο για να βλάψεις κάποιον. Πάρε την σωστή απόφαση και ο Κύριος θα σε βοηθήσει να το κάνεις και πράξη. 

Δείτε το βίντεο στο κανάλι μας στο YouTube:

Βιβλική επίλυση διαφορών με άλλους - Eκκλησιαστική πειθαρχία

  Από Αργύρης Σιμώνης

Ο Κύριος μας δίνει έναν πολύ ωραίο οδηγό επίλυσης διαφορών ή διαφωνιών με άλλους, που όμως σπάνια ακολουθείται:

"Και αν ο αδελφός σου αμαρτήσει σε σένα, πήγαινε, και έλεγξέ τον, ανάμεσα σε σένα και σ' αυτόν, μόνον· αν σε ακούσει, κέρδησες τον αδελφό σου·

αν, όμως, δεν ακούσει, πάρε μαζί σου ακόμα έναν ή δύο, για να επιβεβαιωθεί κάθε λόγος από το στόμα δύο ή τριών μαρτύρων.

Και αν τους παρακούσει, πες το στην εκκλησία· αλλά, αν και την εκκλησία παρακούσει, ας είναι σε σένα σαν τον εθνικό ή τον τελώνη." Ματθ. 18:15-17

Το πρώτο βήμα, που δίνεται στο εδάφιο 15, είναι να πάμε απευθείας σε εκείνους με τους οποίους έχουμε το πρόβλημα. Αντί αυτού όμως πολλές φορές πηγαίνουμε σε άλλους για να παραπονεθούμε. Έτσι, γινόμαστε ένα εργαλείο στα χέρια του διαβόλου για να διαδώσει την προσβολή και να μολύνει και άλλους με τη διαμάχη αυτή:

"επειδή, όπου υπάρχει φθόνος και φιλονικία, εκεί είναι ακαταστασία, και κάθε αχρείο πράγμα." Ιακ. 3:16

Σε περίπτωση που δεν βγει άκρη στο πρώτο βήμα, είναι σοφό να πάρουμε μαζί μας δυο άλλους ανθρώπους που μπορούν να είναι αντικειμενικοί, που θα ακούσουν και τις δύο πλευρές του θέματος και θα καταλήξουν σε μια αμερόληπτη κρίση.

Εάν αυτό δεν λύσει τη σύγκρουση ή δεν φέρει το άτομο σε μετάνοια, τότε το πρόβλημα πρέπει να τεθεί ενώπιον ολόκληρης της εκκλησίας. Αυτή η ομαδική πίεση είναι πολύ αποτελεσματική, ειδικά αν το άτομο που πειθαρχείται αγαπά και σέβεται πραγματικά τους άλλους στην εκκλησία.

Αν και πάλι δεν υπάρχει μετάνοια, τότε το τελευταίο βήμα είναι ολόκληρη η εκκλησία να μεταχειριστεί το άτομο που βρίσκεται σε απείθεια όπως σε ένα άτομο που είναι στον κόσμο μακρυά από τον Θεό. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάμε να το αγαπούμε. Καλούμαστε να αγαπούμε όλους τους ανθρώπους. Σημαίνει όμως ότι δεν συναναστρεφόμαστε μαζί τους, έτσι ώστε το άτομο να ντραπεί και να μετανοήσει.(Α' Κορινθίους 5:9-11 και Β' Θεσσαλονικείς 3:14-15)

Ο Παύλος μας δίνει οδηγία και για το τελευταίο βήμα που παίρνουμε, όταν το άτομο συνεχίζει να απειθεί ακόμα και μπροστά στον έλεγχο ολόκληρης της Εκκλησίας:

"να παραδώσετε τον άνθρωπο αυτού τού είδους στον σατανά για όλεθρο της σάρκας, ώστε το πνεύμα του να σωθεί κατά την ημέρα τού Κυρίου Ιησού." 1Κορ. 5:5

Η παράδοση αυτού του ανθρώπου στον Σατανά για την καταστροφή της σάρκας του ήταν το τελευταίο βήμα στην εκκλησιαστική πειθαρχία. Υπάρχουν δύο άλλοι άνδρες τους οποίους ο Παύλος παρέδωσε στον Σατανά για αυτόν τον σκοπό (Α' Τιμόθεο 1:20).

"από τους οποίους είναι ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος, που τους παρέδωσα στον σατανά, για να μάθουν να μη βλασφημούν." 1Τιμ. 1:20

Εδώ καθαρά γίνεται απόσυρση τη μεσολάβησής μας για λογαριασμό άλλων, για τη προστασία τους δηλαδή, προς διατήρηση των αμαρτιών τους σε αυτούς. Αυτό σημαίνει ότι αρχίζουν να θερίζουν αυτό που έχουν σπείρει επειδή δεν ακυρώνουμε τις δραστηριότητες του Σατανά μέσω των προσευχών μας. 

Το να παραδίδουμε ανθρώπους στον Σατανά δεν σημαίνει ότι τους καταδικάζουμε στην κόλαση, ούτε σημαίνει ότι θα πεθάνουν σωματικά.

Είναι κάτι που πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και σαν μοναδικό σκοπό έχει το μάθημα αυτό να τους φέρει στα συγκαλά τους. 

Η πρακτική αυτή μας εξηγεί ο Παύλος ότι έχει να κάνει με την πειθαρχία μέσα στην Εκκλησία και για να έχει αποτέλεσμα πρέπει να γίνεται με τη συμμετοχή όλων. Στο τέλος όμως η Εκκλησία αγκαλιάζει ξανά και παρηγορεί τον μετανοημένο:

"Είναι αρκετό σ' αυτόν αυτή η επίπληξη που γίνεται από τους περισσότερους. Ώστε, το αντίθετο, πρέπει μάλλον να τον συγχωρήσετε, και να τον παρηγορήσετε, ώστε αυτόν τον άνθρωπο να μη τον καταπιεί η υπερβολική λύπη. Γι' αυτό, σας παρακαλώ βεβαιώστε σ' αυτόν την αγάπη σας." 2Κορ. 2:6-8

Αυτός άλλωστε είναι και ο απώτερος σκοπός της πρακτικής αυτής. Nα φέρει το άτομο σε μετάνοια.

Το μόνο ατομικό παράδειγμα που αναφέρεται στη Γραφή είναι στην 1Τιμ. 1:20, όπου ο Παύλος το κάνει στον Υμέναιο και τον Αλέξανδρο "για να μάθουν να μη βλασφημούν."

Όλη αυτή η εκκλησιαστική πειθαρχία εξαρτάται από το αν η εκκλησία είναι μια εκκλησία που προσεύχεται, αγαπά και είναι υγιής. Εάν σε μια εκκλησία δεν υπάρχει αγάπη μεταξύ των μελών της, η απόσυρση της συναναστροφής δεν έχει νόημα. Σε ένα άτομο δεν θα λείψει αυτό που δεν υπήρχε ποτέ. Επίσης, η απόσυρση της μεσιτείας μας για έναν αδελφό ή αδελφή, όπως όταν τον παραδίδουμε στον Σατανά, δεν έχει νόημα αν δεν έχουμε προσευχηθεί για αυτό το άτομο εξαρχής.

Στο τέλος επικρατεί η αγάπη και η συγχώρεση!